maandag 7 september 2009

dinsdag 1 september 2009

en dag 1 zit erop!

Et voila, de eerste schooldag zit er alweer volledig op. Ze hebben dat goed gedaan hier. Amelie gaat vanaf nu terug 'altijd' blijven eten, deelde ze mee, en Pauline voorlopig nog niet.

Na het afhalen, moesten ze zich wel even afreageren, vooral Amelie, die even omsloeg in een ENORME zeurmodus. Maar al bij al viel het nog wel mee, en na een half uurke razen (en even rusten in de zetel) was ze terug 'gewoon'.

's Avonds vond ze het wel nog veel te vroeg om te gaan slapen, want ze had enkel nog maar naar de klas gegaan, en wat thuis gespeeld. En dat is volgens haar dus niet voldoende dagbesteding...Pauline ging wel iets volgzamer naar boven om zich klaar te maken.

Ach, 't zijn echte kleuterkes en ze doen dat echt wel goed.

een nieuw schooljaar

Alé jong, 'tis weer zover. Het nieuwe schooljaar is begonnen. Ongelofelijk toch. Die 2 maanden zijn echt weer omgevlogen. Het was een hele mooie zomer. Het weer zat prima mee, en het was best wel druk, en er waren ook van die dagen dat ik ze bijna wilde opgeven voor adoptie :o. Maar het was een mooie fijne zomer en ik heb spijt dat het alweer voorbij is.

Maar we kijken ook met volle moed uit naar het nieuwe schooljaar. Vorige vrijdag mochten ze al eens gaan kijken in hun klasje en kennismaken met de nieuwe juf. Pauline fier dat ze nu naar het klasje mag waar Amelie vorig jaar zat. Dus die kende dat klasje en de juf al wel een beetje. En Amelie ook wel fier dat ze nu al naar het tweede kleuterklasje gaat.

Amelie klapte wel weer volledig dicht als haar juf iets tegen haar zei, maar dat betert binnenkort wel weer. Zij heeft altijd wat meer tijd nodig. Pauline daarentegen heeft haar juf al koffie en koekjes gebracht, en soep ook nog! Dus dat zit ook wel goed.

Amelie besliste gisteren, op het laatste nippertje, dat ze toch terug ging blijven eten in de eetzaal. Pauline zag dat toch niet echt zitten, dus het wordt alleen Pauline ophalen deze middag.

Deze morgen was het dan zover. Lukas meldde zich al om 7 uur, maar eigenlijk kwam dat idaal uit. Kon ik hem, zalig in bed, nog zijn eerste voeding geven, om daarna 2 diepslapende meisjes wakker te maken. Ze waren gelukkig snel wakker en dolenthousiast dat ze naar het klasje mochten. En meewerkend, niet te doen, om 8 uur waren we gewoon al volledig klaar. Dat werd dus nog even wachten tot we mochten vertrekken.

Vlak voor het vertrek werd Pauline toch een beetje nerveus ('jij moet mij pakken, mama') maar alles verliep vlot. Eerst Amelie naar haar klasje gebracht en daarna Pauline. En het ging prima.

En sebiet mag ik de eerste alweer gaan halen seh (ze gaat namiddag wel nog terug)

We zijn dus weer vertrokken voor een schooljaar!

zaterdag 29 augustus 2009

over werken enzo

Sinds ik mama ben, ben ik niet meer gaan werken. Alé eigenlijk al sinds ik getrouwd ben. Aangezien ons klein Amelietje toen al vertoefde in mama's buik en aangezien ik meteen van in het begin van de zwangerschap thuis was. Dan ook nog eens de luxe dat ik recht had op 5 maanden borstvoedingsverlof. En daar dan nog eens 3 maanden ouderschapsverlof aan vastgeplakt, omdat ik het nog niet over mijn hart kreeg om na 5 maanden ons Amelieke al weg te doen.

Om dan zwanger te zijn van nummerke 2 :-), en zo konden we dat nog eens overdoen. Zwangerschap, borstvoedingsverlof, ouderschapsverlof.

Tegen dan had ik de smaak van het thuisblijfmama-schap helemaal te pakken, en wilde ik toch nog wel even bij mijn kindjes blijven. Dus nam ik er nog een jaar loopbaanonderbreking bij. En dan nog een jaartje. Omdat na enkele maanden terug te onderbreken, want ik was terug zwanger :o. En nu zit ik dus weer in mijn borstvoedingsverlof.

Zolang thuisblijven had wel z'n charmes, maar de behoefte om terug te gaan werken, was er ook wel geregeld. Dat tweede jaar loopbaanonderbreking meende ik eerst niet te nemen, maar omdat toen de plannen voor nummerke 3 al wel in ons hoofdje zaten, heb ik dat toch gedaan (anders was het een paar maand werken, en terug uitvallen, en dat is er toch wel een beetje over, niet? :p )

Maar dus heb ik altijd gezegd dat ik na nummerke 3 terug zou gaan werken. In principe is ons gezinneke af (zeg nooit nooit :p). Nu niet meteen na 3 maanden natuurlijk, maar toch. 1 voorwaarde wel: HALFTIJDS! Ik wil er nog meer als voldoende zijn voor mijn kadeekes.

Dus stapte ik daarmee naar mijn werkgever, ik had altijd al gezegd dat ik halftijds wilde werken, als ik terug zou komen. Was dat niet meer mogelijk! 4/5e wel, dus kreeg ik een mooi voorstel om binnen een bepaalde werking 4/5e te werken, maar met toch wel heel veel avond-uren. Ook andere moeilijke uren in combinatie met een gezin (naar mijn mening, zeker omdat t ventje zo'n lange dagen maakt).

Na heel veel getwijfel, en het overwegen om dan toch maar 4/5e te gaan werken, moest ik toch de knoop doorhakken, en bij mijn eerste gedachte blijven, ik wil enkel halftijds werken (op deze moment toch, misschien dat dat ooit nog veranderd, vou'll never know).

Dus ja, ik voelde me genoodzaakt om mijn werk op te zeggen. Als daar geen halftijds mogelijk is, kon ik daar niet blijven werken. Hoe spijtig ook, want het was echt wel een fijn werk en een goeie werkgever! Zij wilden mijn ontslag niet geven, dus moest ik het maar doen. In overleg met mijn werkgever, eindigt mijn contract dus na mijn borstvoedingsverlof (en dat is op 12 oktober).

En dan heb ik helemaal niks, want als je zelf je opzeg doet, heb je nergens recht op. Ik zal dus maar extra lief zijn tegen 't ventje de komende maanden :p.

Maar dat betekent dus dat ik stillekesaan op zoek ga naar een halftijdse job...Zo heel stillekesaan, want mijn hart breekt als ik nog maar aan de dag denk dat ik onze Lukas ook effectief ga weg moeten doen...

Wordt vervolgd...

dinsdag 25 augustus 2009

doopsel: de dag zelf!

Om kwart voor 3 verzamelden we met z'n allen aan de kerk. Het was een hele mooie viering, en ja, ik vond het echt wel iets hebben, dat onze 3 kindjes samen gedoopt werden. Het gaf me een heel mooi gevoel.

Ik had me dus dat tekstje voorbereid om bij aanvang van de viering voor te lezen, na 2 zinnen kreeg ik daar natuurlijk al de krop in mijn keel (en t ventje zijn gemoed schoot ook vol, dus hij kon niet overnemen) Maar op de 1 of andere manier is het me toch gelukt om me te herpakken, en heb ik mijn tekst verder kunnen lezen.

Onze kindjes hebben prima meegewerkt. Amelie en Pauline keken wel eens bedenkelijk, maar mijn worst-case scenario in gedachten (de meisjes die gillend wegliepen :o) is gelukkig niet gebeurd. En Lukas, die sliep de hele tijd maar door. Zelfs toen ze het water over zijn hoofdje deden, reageerde hij niet (dus maar even checken of hij nog leefde :o )

Na de viering was het party-time in onze eigen hof (zalig toch dat we dat nu gewoon thuis kunnen doen!). Eerst een aperitiefje! En daarna kwam er een brommerachtig autooke binnengesnord (die intrede was echt geweldig!) en daar was dus onze BBQ. Die mannen deden dat echt goed! Eerst enkele lekkere hapjes bij het aperitief, en toen het tijd was om te eten, stonden plots alle groentjes, brood, servies en bestek klaar. En het was echt heel lekker, we kunnen dit alleen maar aanraden!

Na het eten wilde ik graag nog enkele officiële fotootjes (kindjes met meter en peter, en gezinsfoto) maar al gauw bleek dat we daar eigenlijk te lang mee gewacht hadden. Want Amelie haar kaarsje was toen echt wel uit, en haar meewerking was niet meer zo ideaal. Ach ja, het was ook een drukke dag geweest (en Amelie kan daar dus minder goed mee om dan Pauline).

Dan maar de ijstaart aangesneden en ook die was overheerlijk!!! Daarna smeekte Amelie zowat om te mogen gaan slapen, dus voor haar zat het feestje er op. Pauline die bleef maar doorgaan! Totdat het meeste volk zowat weg was, en om half 11 (!!! nieuw record) ze zich in een tuinstoel neervleide om zalig in slaap te vallen!

Het was een supermooie dag en alles is verlopen zoals ik gehoopt had. Ik ben nog steeds aan het nagenieten!





doopsel: de voorbereiding

We hadden altijd al gezegd dat we onze kindjes samen gingen laten dopen. (en hiermee geef ik dus toe dat het gezinnetje af is, oooooooooh ;-)) Het leek ons wel mooi, onze kindjes samen laten dopen.

In ons dorpje is het de gewoonte om 4 kindjes per keer te laten dopen. Dat kan leuk zijn, maar ik vind een doopsel toch iets persoonlijker en ons leek het dan wel mooi om een viering voor ons gezin alleen te hebben. Dus ikke in januari al gebeld om een datum in augustus vast te leggen (de zomer leek ons een mooie maand om dat feest te houden, en jawel, goed gegokt, want we hadden prachtig weer!) en met de vraag, of het goed was onze 3 kindjes alleen te nemen. (ge kunt dat een ander kinneke toch niet aandoen, om als enige van een ander gezin gedoopt te worden ;-) )

Dat vonden ze wel mooi (het was bijna niet doorgegaan, maar soit da's een ander lang verhaal waar ik jullie niet mee ga lastigvallen) en zo geschiedde.

En ik wilde er toch iets mooi van maken. En de details moesten ook af zijn. Wij zijn nu eenmaal mensen die op het laatste moment in actie schieten, dus de laatste dagen heb ik heel wat zitten rondbollen, maar kijk, alles was in orde, mijn detailkes ook :D.

Het begon met de kleedjes. Half augustus viel mijne frank dat ik toch wel mooie kleedjes voor die dames moest hebben. Maar natuurlijk was er van de zomercollectie amper nog iets te vinden, en voor wintercollectie was het toch nog niet het juiste moment. En we hadden onze kop op wit gezet ook nog. Maar na gans Hasselt doorkruist te hebben, kwam ik op de ideale doopkleedjes voor de meisjes. Bij Lukasje besloten we het nog net iets traditioneler te doen: het doopkleedje waar mijn papa en ikzelf in gedoopt zijn, mocht hij aan (even testen of ons groot ventje er nog in paste, maar dat was gelukkig geen probleem.

Stap 2: een doopkaars. Ik kende 1 winkeltje waar ze gepersonaliseerde kaarsen maakten, maar die waren dus net in jaarlijks verlof tot eind augustus. Een persoonlijke doopkaars leek dus niet in orde te komen. Ik had me er al bij neergelegd eigenlijk, tot ik 2 dagen voor de doop naar pitou ging, voor enkele witte ballonnetjes te halen. Ten eerste deed ik daar de ontdekking dat ze daar heel mooie persoonlijke ballonnen maakten, en ik kon het echt niet laten om daar iets uit te kiezen. Ten tweede ontdekte ik dus dat die daar ook kaarsen met foto's maakten. Dus heb ik er daar maar meteen eentje besteld. Iets later op de dag viel bedacht ik me ook nog dat dat ook wel een mooi cadeautje voor de meters en de peters zou zijn, zo'n kaars met een foto van hun doopkindje op, dus bestelde ik maar liefst nog 6 kaarsen bij. En dat was allemaal geen probleem he! Waren de meters en de peters ook meteen in orde, want ook daarvoor was ik weer grandioos laat. Dus met de missie enkele witte ballonnen te gaan kopen, kwam ik thuis met een bestelling voor 7 kaarsen en 2 grote ballonnen (en oh ja ik had mijn witte ballonnetjes gelukkig ook mee!)

Stap 3: het eten. Daar zijn we zeker een maand op voorhand mee begonnen. Straf he. We stapten naar Verpoorten en vroegen of die ons geen BBQke kwamen regelen. Geen probleem en daarmee was dat ook al in orde. Drank en tafels werden geregeld bij de brouwer.
Een week op voorhand besliste ik dat we toch ook nog een mooi dessert moesten hebben, en bestelde ik bij 't Kasteeltje een ijstaart (ook met foto op) en ja ook dat lukte nog!

Voila het feest kon beginnen!

Oh ja voor de afwerking compleet te maken, hebben we de meisjes (en de mama) nog een nieuw coiffeurke aangemeten.





maandag 24 augustus 2009

doopsel

Gisteren zijn onze 3 kapoenen gedoopt. Verslag volgt uiteraard nog, maar als voorsmaakje alvast het welkom-tekstje dat ik had voorbereid voor de viering.

Dagelijks worden er kinderen geboren.
Je staat er nauwelijks bij stil, tot het om je eigen kind gaat.
Plots ervaar je zo'n geboorte als een wonder.
Je wordt er stil en diep gelukkig van.
Je vertelt het aan iedereen,
maar eigenlijk krijg je het niet gezegd.
Geboren worden is nieuw leven geven én krijgen.
Het is een wonder vol leven en
het begin van een wondervol leven

Amelie, Pauline en Lukas, dit moeten jullie weten,
nog nooit hebben wij liefde zo ervaren,
dan toen jullie geboren werden.
Zo'n intens geluk om je eindelijk te mogen knuffelen,
je dicht bij ons te houden, je volop te bewonderen, je reeds een troetelnaampje toe te juichen…
Pas toen beseften we hoe dankbaar wij zijn dat jullie ons leven verrijken.

Beste familie, onze vreugde is groot dat wij onze kindjes hun doopsel samen met jullie mogen vieren. Dat we onze kinderen de kracht mogen geven hun eigen leven te leiden.

Leef Amelie, Pauline en Lukas, leef zonder vrees, leef onder de mensen, speel en leer, geniet van de liefde die wij je zullen geven.

Wat het leven worden zal, weet niemand. Maar wij beloven jullie om je te begeleiden op een lange weg en om te zorgen voor een warme thuis waar je steeds terecht kan, zodat ook jij later bereikbaar bent voor wie liefde nodig heeft.. Je mag bij ons jezelf zijn, je mag dromen… Je kan altijd op ons rekenen.