dinsdag 30 januari 2007

tettermieke

Amelie begint echt goed te babbelen nu. Ze maakt zich meer en meer verstaanbaar. Ondertussen gebruikt ze ook al 2woord-zinnetjes, zoals:

mej gefaj (melk gevallen) wat trouwens wel meer als 1 keer per dag gebeurt.
boke wech (boterhammen weg) als ik de boterhammen van de tafel weghaal
Pooliiin bet (Pauline bed) als kleine zus in haar bedje ligt te dutten
auto mimi, als mimi met haar autootje aangereden komt.
bumba edaan (bumba gedaan) als de wormpjes naar elkaar toekruipen (voor diegenen die bumba kennen :D)
kapot emaak (kapot gemaakt)

Datis dus een favoriet woordje,'kapot', en ja hoor, ook dat woordje wordt meerdere keren per dag gebruikt *zucht*. Het is een hevig mieke, maar ze is erg schattig als ze praat.

Ze pikt nu ook erg veel woordjes op. Zo spreekt ze dus ook een beetje dialect, omdat wij niet altijd nadenken over ons taalgebruik (foei foei mama en papa...). 'Coche' gebruikt ze als de beste (sachoche dus) en als ze gaat eten, moet ze haar 'vet' aan (bavet dus...)

't Is een echt tettermieke, ons Amelie. Volgend jaar praat ze ons gegarandeerd onder tafel. Laat de gesprekken maar beginnen!

maandag 29 januari 2007

Pientje wordt groot.




Een half jaar is ons bezeke nu. En het lijkt wel of ze gedacht had dat het tijd werd om eens iets bij te leren. Ze deed het rustigskes aan, maar nu gaat het plots erg snel.

Een dagje voor ze een half jaar werd, dacht ze nog gauw iets te forceren...ik vond haar terug op haar buikje. Ons Pientje had voor de allereerste keer gerold. Juich, dans, zing. Enkele uurtjes later vind ik haar weer terug op haar buikje. Enkel dat ene armpje hangt wat in de weg, maar dat zal ook nog wel komen.

En sinds vandaag zit ze! Ze zit, helemaal alleen, dat is dus zonder steun, zonder dat ik ze hoef vast te houden, of volledig moet omgeven door kussens ;). Ze zit gewoon helemaal alleen. Merk je dat ik helemaal de kluts kwijt ben? Ik had het dus gewoon niet zien aankomen Embarrassed , ik had al wel gemerkt dat ze stevig zat als ik ze vasthield, maar dat ze het alleen ging kunnen. Nee, dat had bibi niet in het snotje. Maar ze zit dus (moest je het nog niet begrepen hebben Smile)
Uiteraard is het nog een beetje kwinkekwankig, en durft ze nog eens om te tuimelen, maar...ze zit Blinking Heart 2!!!

Amelie wist ook niet wat ze zag, maar zij vond het erg leuk dat kleine zus nu ook kan zitten. En ze ging er braafjes bij zitten Heart Beat (en probeerde haar speeltje af te pakken... Rolling Eyes )





donderdag 25 januari 2007

vieruurtje
















Pauline is een half jaar!







En dat moesten we vieren Birthday!!












maandag 22 januari 2007

bikke bikke bik hap hap hap

Paulinetje wordt woensdag al 6 maandjes oud Open Mouth. En omdat ik graag had dat papalief grote zus in toom kon houden, als Pauline haar allereerste papje kreeg, was dit gisteren aan de orde!
Eerlijk gezegd keek ik er niet zo naar uit, bij Amelie was dit namelijk een ware nachtmerrie Frown . Haar eerste papje was zeker geen succes en dit heeft maanden aangesleept, ik was bijna een zenuwinzinking nabij Not Sure. Met mijn goede voornemens, wilde ik ook niet afwijken van verse papjes, en al dat werk dat telkens moest weggesmeten worden...Uiteindelijk was preipap het wondermiddel voor Amelie (iets wat ze nu natuurlijk niet meer wil eten Rolling Eyes )dus daar begonnen we deze keer maar mee.

Ik was dus op het ergste voorbereid. Ik breng het eerste lepeltje naar haar mond, en...ze hapt! Thumbs Up Ik krijg nog een lieve glimlach op de koop toe Heart Eyes Het papje is dus goed verlopen, ze heeft enkele hapjes gegeten, niet erg veel, maar voor een eerste keer was ik daar dolgelukkig mee.

Vandaag stond dus terug preipap op het menu. Maar vandaag was ook Amelie in de buurt en ze was niet van plan om ons met rust te laten. Nee hoor, net dan is het extra populair om op tafel te kruipen, het lepeltje proberen af te pakken, Pauline proberen uit haar relax proberen te halen... Depressed Ons trezebezeke. Maar Pauline bleef er gelukkig rustig onder en ze heeft weer een beetje gegeten, weer niet erg veel, maar het is dan ook nog maar de tweede dag.

Fruit eet ze uit het vuistje. Ze is verzot op stukjes appel Apple Zo kan ze samen met Amelie en mij mee vieruren!





Winter

Shiver De winter zou gaan beginnen. Ik ben eens benieuwd. We zijn tot nu toe bespaard gebleven van snotneuzen en andere vieze beestjes, hopelijk kunnen onze meisjes ook de echte koude aan.





zondag 21 januari 2007

zeurmiekes op bezoek

Aangezien Babs op de janbibejan-demonstratie iets bij ons vergeten was, en de verbouwingen weer voor de nodige geluidsoverlast gingen zorgen, was dit een mooie reden om op zaterdagvoormiddag richting Babs te rijden. Langzaam de autosnelweg afgebold, zodat Paulinetje toch zeker voldoende lang een dutje in de auto deed.

Bij aankomst haal ik eerst Lieke uit de auto, en 'drop' haar bij Babs aan de voordeur. Met lichtjes gezeur, maar zolang ze mij ziet, is er niks al te erg aan de hand. Dan Pientje mee, en we doen een poging om binnen te geraken. Niet zo evident, met Amelie hangend aan mijn benen die liever geen centimeter verzet. We krijgen net de deur achter ons toegedaan en ze verzet geen centimeter meer. Pascal, ventje van Babs, wordt benoemd als onze persoonlijke butler (sorry Pascal ;)) en zijn eerste opdracht is de relax zoeken. Pientje in de relax, en dan deurplakkertje Amelie op de schoot. Pauline keek en zag dat het niet goed was. Ook bij mama op de schoot.
Michiel amuseert zich ondertussen te pletter, vrolijk rondkruipend tussen het speelgoed.

Amelie begint langzaam een beetje te ontdooien en ontdekt een puzzel van 'bumbaaaaaaaaaaaaaa!' Ik zet me samen met Pauline mee op de speelmat, en ook zij ontdekt even de vreugden van andersmans speelgoed. Helaas maar voor even.

Dan maar tijd voor een melkje. Amelie ontdekt ook de keuken met al zijn lekkers (en tissues op de vensterbank, die ze 1 voor 1 begint uit te proberen, tot we de tissues verwijderen). Soep weigert ze resoluut, maar een beschuitje kan er altijd in. En spaghetti natuurlijk ook. Pauline wil op mama haar schoot blijven zitten, tot Michiel erg moe wordt en een dutje gaat doen. In dat hangstoeltje wil ze ook wel even zitten. En dan ontdekt ze...Pascal! Blijkbaar vindt ze het wel een lief en knap ventje en laat haar charmantste glimlach zien en verliest hem niet meer uit het oog. (Het grappige is dat Amelie op die leeftijd ook ontzettend 'verliefd' was op Pascal, die liefde is nu ondertussen voorbij)

Pauline is ondertussen echt wel moe, en ze mag het wiegje van Michiel lenen, het wiegje is zeker nog ruim genoeg voor haar. Michiel ligt ondertussen zalig te soezen op zijn kamertje. Maar wat er haar precies niet aanstond, is niet duidelijk, maar één ding was zeker. slapen deed ze niet! Amelie kreeg ondertussen ook wel zin om zeurderig en hangerig te doen. Dus het was gezellig daar met die 2 zeurmiekes van mij. Wonder boven wonder slaapt Michiel erdoor. Na een half uur vind ik het welletjes geweest (ik ben ondertussen Pauline al eens een troostende schouder gaan bieden, maar helaas helaas...), schraap ik al mijn spulletjes bijeen, de 2 zeurmiekes in de auto en maar terug naar huis...Amelie valt als een blok in slaap in de auto, maar Pauline..blijft wakker. Ze is nochtans doodmoe, want ze wrijft ontzettend veel in haar oogjes. Zij wacht echter haar eigen vertrouwde bedje af...(5 minuutjes nadat wij vertrokken zijn, is Michiel wakker geworden. Van de stilte? :D)

Kort samengevat: het bezoekje was een succes :s Volgende keer beter!

zaterdag 20 januari 2007

het mysterie van de zoemknoop


Gisteren moest het mysterie van de zoemknoop opgelost worden. Bij de vorige demonstratie had ik een zoemknoop gekocht. Zo'n dingetje met koordjes en een knoop in het midden, en als je er aan trekt moet dat zoemen (en iedereen zegt nu: aaaaaaaah ja ik begrijp wat je bedoelt: dus ZIE FOTO ;)) Tijdens de vorige demonstratie lukte me dat meteen. Kreeg ik dat speelgoedje aan, heb ik me daar een ongeluk aan zitten trekken, het wilde niet zoemen. Ook Werner kreeg het niet aan de praat. Dus was het de ideale moment om eens te zien of het aan onze vaardigheid lag of niet. Anne kreeg hem ook niet aan de praat. Schoonzus Diane besloot het ook eens te proberen, en hup, haar lukt het meteen. Dus het werkte toch! Maar alleen bij haar. Dus na de demonstratie heb ik haar lichtjes verplicht er zo lang mee te zoemen totdat wij het ook konden. Om half 2 mocht ze eindelijk naar huis ;). Dus nu doet onze zoemknoop wat hij moet doen: zoemen (en helaas is Werner ondertussen zwaar verslaafd, zo zit hij hier al een uur naast mijn oren te zoemen. Hij probeert er zelfs kunstjes mee uit te halen..*rolt met de ogen*)


Zoem, zoem, zoem

Janbibejan: een avondje vol speelgoed.

Het doelpubliek in ons groepje (de kids dus ;)) zijn allemaal ukkepukkies onder de 3,5 jaar (of net 3,5 geworden, vooraleer ik enkele kleuters op hun teentjes trap :D), sommigen zijn zelfs nog in de maak, dus zo kon Anne zich vooral richten op het jonge publiekje, en kon ze daar vooral op ingaan. Dat vond ik persoonlijk erg leuk, zo kwamen die speelgoedjes net aan bod waar onze kinderen iets aan hadden. Natuurlijk maakt dat de keuze moeilijker, want na elke uitleg, dacht ik dat dat echt wel iets was voor Ake en Pke, maar daarna kwam er nog iets interessanter aan bod...kiezen, niet mijn beste kant.

Anne heeft dat erg goed gedaan, en het was een gezellige demonstratie. Ze toont heel wat leuke speelgoedjes, en legt ook duidelijk de gezelschapsspelletjes uit. Ze is erg creatief in 'spelen met kinderen'. Eigenlijk hadden we een notitieboekje moeten meebrengen om al die leuke ideeën neer te pennen voor uren speelplezier met the kids. Maar nu kan het speelgoed natuurlijk ook al helpen ;)

Na de demonstratie begon de loodzware opdracht: kiezen! Maar wonder boven wonder, van alles dat ik aangeduid heb, ben ik er in geslaagd om een selectie te maken. Natuurlijk was ik weer als laatste klaar (elke keer opnieuw...volgende keer bereid ik me op voorhand voor :D)
De aanwezige dames hadden voor voldoende gekocht, zodat ik nog voor een bedrag extra mocht kiezen (oh nee, weer kiezen, weer een half uur verder) en Veerle heeft ook een nieuwe party geboekt. 20 april mag ik dus weer een avondje tussen speelgoed gaan vertoeven!

Na de demonstratie, is het eigenlijk nog een erg gezellige babbel geworden. Anne had heel wat werk met alles terug bijeen te sprokkelen (ze heeft echt heel veel speelgoed mee dat je dus kan bekijken), en ik heb haar wat geholpen met alles naar de auto te brengen (zwaar, zwaar, zwaar...). Ondertussen kwam Werner ook weer aangereden, en zag hij het nog wel even zitten om bij de overblijvers te komen zitten (hij heeft nog net Anne kunnen uitwuiven). De 2 plakkers van dienst waren Diane en Diane (nee je leest niet dubbel ;) ), en de zoemknoop (maar deze krijgt een eigen verhaal). Toen het onderwerp op de één of andere manier over bevallingen ging, werd Werner plots moe, en ging hij richting beddenbak.
Het was half 2, toen we plots de klok in het oog kregen, en zijn de Diannekes naar huis vertrokken, en kon ik Werner nog even gaan ambeteren met mijn tetterbui! Maar veel gehoor heb ik niet meer gekregen!

Het was trouwens voor de deur een bijeenkomst van berlingo's en varianten. Maar liefst 4 van die modelletjes naast elkaar. Had ik dat geweten, had ik de mijne niet in de garage gestoten, dan waren het er 5 geweest...

Kortom, een erg gezellige avond. Ik heb ervan genoten!

Janbibejan: wat er voorafging...

Een tijdje geleden ben ik bij Babs naar een janbibejan-demonstratie geweest. Janbibejan, houten speelgoed voor de allerkleinsten tot volwassen die nog eens graag wat spelen :) (voel ik mij nu aangesproken? :D) Hiervoor wilde ik ook wel eens gastvrouw zijn, en gisteren was het dan zover.

Natuurlijk begonnen er de dag zelf en de dag voordien heel wat mensen af te zeggen...blijkbaar gebeurt dat altijd, maar daar had bibi geen rekening mee gehouden. Gelukkig zijn er ook altijd van die lieverds die wel komen, en leek het erop dat we met een klein maar fijn groepje gingen zijn.

Stipt om 19 u was de demonstratrice daar. Nadat ze uitgebreid onze meisjes had bewonderd, begon ze het speelgoed binnen te halen en klaar te zetten. Amelie wist niet waar ze het had, zoveel speelgoed...en ze mocht er zelfs mee spelen. Een autootje in de zetel, geen probleem, daar kruipt ze ook wel op. Ze wist niet waar ze moest beginnen met spelen.

Om 10 na 7 kwam Diane binnendraven, enorm gehaast, in de overtuiging dat het om half 7 al begon. Dat is meteen ook een manier om zeker op tijd te komen. Om half 8 kwam Babs aan, zij kwam alvast wat helpen met het speelgoed mooi uit te stallen. (ja want ik had het wel weer allemaal mooi geregeld, maar om half 8 is het mamamelktijd voor Paulinetje, dus ik moest toekijken vanuit de zetel) Werner was ondertussen met Amelie richting badkamer vertrokken, zodat het speelgoed niet de hele tijd van punt A naar punt B zou versast worden.

Pauline vond het superinteressant, al die mensen rondom haar, zodat de borst plots erg weinig aantrekkingskracht had. Haar meest charmante glimlach haalde ze boven en ze kronkelde zich in alle bochten om maar zeker niemand te missen die binnenkwam. Af en toe lukte het me om haar aandacht nog eens richting borst te vestigen, maar niet voor lang hoor, toen moest ze zeker nog eens rondkijken of er nog iemand binnengekomen was en naar wie ze nog allemaal kon glimlachen. Toen het me duidelijk werd, dat ze precies toch niet zo erg veel honger had, heb ik haar maar laten verder doen met haar charme-offensief.

Amelie was ondertussen gewassen, had haar flesje gehad, en kwam tegen iedereen nog 'dada' zeggen. Doodserieus. Geen idee wat er allemaal aan de hand was. Wat een flinke meid, ons Amelie. Ze slaapt in de kamer naast 'de kamer vol speelgoed en gebabbel' en toch hebben we haar niet meer gehoord. Ze is fijn meteen in slaap gevallen.

Pauline daarentegen vond het minder leuk dat ze afscheid moest nemen van alle aandacht, en zij heeft nog wel eventjes geweend toen we haar in bed gelegd hadden. Ik had een afspraak met Werner: als de kindjes slapen, mocht hij de vrouwendrukte ontlopen :D, maar dankzij Pauline heeft hij nog even kunnen meegenieten van de demonstratie.

Maar toen de kindjes in bed geplaceerd waren, en iedereen had een plaatsje gevonden, konden we er aan beginnen!

vrijdag 19 januari 2007

to tut or not to tut: that's the question

Werner en ik hebben er bewust voor gekozen onze kindjes geen tutjes te geven. Niet iedereen kan dat begrijpen...zeker niet als ze wenen. 'Geef dat kind toch een tut, de duts' durven de assertieve mensen wel al eens te zeggen. Wij zijn er dus geen voorstander van. Kinderen die niet tutten, leren hun gevoelens kwijt te geraken. Tutters worden maar al te gauw in het mondje gepropt als baby weent, en naar ons gevoel is dit niet juist (natuurlijk wil ik hier nu niemand mee aanvallen, aangezien bijna alle baby's een tutje krijgen)

Ons Paulinetje heeft een andere oplossing bedacht: de duim! Alhoewel ik ze nu ook weer niet een echt voltijds duimerke wil noemen (want echt veel doet ze het niet), want ze zit nu ook gewoon in haar zabberperiode, om te ontdekken hoe alles proeft. Alles wat maar in haar handjes terechtkomt, gaat rechtstreeks naar het mondje. (Papier wordt ook enorm gesmaakt, maar dat is natuurlijk niet zo ideaal, als je dan nadien allemaal natgezeverde stukjes papier uit het mondje moet gaan vissen...)

Maar het is enorm opvallend hoeveel reacties je krijgt als ze zien dat baby duim in mondje steekt. Onlangs had ik het er met een vriendin over, die dezelfde mening deelt als ons, en zij wist me dit door te mailen. Lees maar aandachtig ;)!

Er zijn kinderen die duimen of op hun vingers zuigen. Meestal zie je zo al iets bij de geboorte. Die hebben hun vingers eerder gevonden dan de borst. Waarom ze het doen? Kinderen zitten de eerste twee jaar in hun orale fase. Dat wil zeggen dat ze alles met hun mond gaan ontdekken. Vingertjes, handjes en duimen en soms ook tenen :) zijn heel spannend. Het proeft telkens weer anders, het komt zomaar voorbijgewaaid en het beweegt. Wat kan je nu spannender indenken? Het is een deel van hun leerproces.

De reclame voor tutters (bewust of onbewust) gaat ons proberen wijs te maken dat vingers slecht zijn en tutters beter. Echt wetenschappelijk onderzoek wijst andere dingen uit:
Op handjes zitten gezonde bacteriën die de mondflora gezond houden en dus weinig kans op tandcariës. Een tut is een goeie voedingsbodem voor allerlei verkeerde kiemen, ook voor schimmels. Dus, hoe vuil handjes ook zijn, ze zijn meestal veel gezonder dan een tut.

Doordat vingertjes bewegen en van stand veranderen gaan ze niet zoals een tut een constante zelfde druk uitoefenen waardoor de kans op misvormingen bij tutten groter is. Ik heb een paar jaar geleden een voordracht door een orthodonte gehoord op een congres in Insbruck. Zij heeft met beeldmateriaal laten zien hoe groot de schade van tutters kan zijn door cariës en misvormingen. Schokkend. Je kan misschien eens raad vragen aan een tandarts ook?

Een kind kiest zelf wanneer hij zijn vingers neemt, een tut wordt meestal in zijn mond gestoken door iemand anders en meestal wordt er geen rekening gehouden met het feit of het kind het nodig heeft of niet.

Wanneer een kind zijn vingers of duim gebruikt, moet hij die uit zijn mond nemen om te spelen. Daardoor komt zijn mond weer vrij om op verkenning te gaan naar andere dingen. Een mond is voor een kind het grootste leer-verkenningsmiddel dat hij heeft. Bij zijn mond horen reuk, smaak en gevoel en ook zijn ogen zitten vlakbij zodat hij de voorwerpen die hij naar zijn mond brengt kan zien, ruiken voelen en proeven.
Dat wil ook zeggen dat de totale dagduur dat een kind op zijn vingers zuigt veel korter is dan wanneer hij en tut heeft wat ook een belangrijke factor is in het veroorzaken van misvormingen.
Je moet ’s nachts niet naar hem toe omdat hij zijn vingers niet kan vinden :)

Het geven van een tut kan ook veel invloed hebben op borstvoeding.
Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat kinderen met een tut statistisch gezien veel korter bv krijgen. http://www.babyfriendly.org.uk/guid_dum.asp
Hun manier van zuigen verandert, waardoor hij jouw op een heel andere manier prikkelt , waardoor ook de samenstelling van de melk verandert.
Dikwijls is het drinken aan de borst ook veel minder efficiënt, meer kans om zich te verslikken
De tut kan de signalen verdoezelen dat hij wil drinken
Je vruchtbaarheid komt ook veel sneller terug, en borstvoeding is als je een tut geeft geen betrouwbaar anticonceptiemiddel meer

Andere mensen nemen ook de beslissing wanneer een kind moet stoppen met zijn tut. Terwijl een kind dat op zijn vingers/duim zuigt dit zelf beslist, wat een veel gezondere zaak is.

Als je een kind zelf laat beslissen en je verhindert dat andere mensen (ook jullie zelf) commentaar hebben, dan ga je zien dat een kind tussen 2 ½ en 3 jaar spontaan die vingers/duim gaan loslaten. Vlak ervoor krijg je even een periode dat je denkt, help het wordt erger ipv beteren, maar zo zit een kind nu eenmaal in elkaar. Zo beslist hijzelf over zijn ontwikkeling en leert ook veel beter zelf voelen wat hij nodig heeft, zonder dat anderen daar voor hem moeten over beslissen, wat niet echt democratisch is.

Tips voor een gezond afscheid van vingers/duim
Laat een kind doen en bescherm hem tegen de buitenwereld die er commentaar bij hebben
Heb er zelf geen commentaar bij, respecteer zijn behoefte aan houvast
Ga zeker niet zijn vingers uit zijn mond trekken, dan krijg je juist de reactie die je niet wil en gaat hij zijn duim nog veel meer proberen te pakken en slaat de fase van afscheid over (te vergelijken met een hond die je zijn been wil afpakken), waardoor je creëert dat hij jaren doorgaat.

Nog een extraatje: foto’s zijn veel leuker zonder een grote tut erop waarachter nog een kindje blijkt te zitten :)

Dus vanaf nu wil ik dus geen commentaar meer als Paulinetje zalig ligt te duimen ;). Laat ze er maar heerlijk van genieten!

maandag 15 januari 2007

het fietstochtje van de papa

Amelie vroeg er al een tijdje achter: 'fiet fiet'. Het was inderdaad alweer een hele tijd geleden dat we nog met dochterlief waren gaan fietsen. Gisteren wilde papa persé een frisse neus gaan halen, dus leek me dat wel het moment voor een mooi papa-dochtermoment en raadde ik hem aan eens met Amelie te gaan fietsen (en wat heeft mama ondertussen gedaan: hetzelfde als Pauline: een heerlijk dutje. Moet ook eens kunnen he)

Dus Amelie volledig ingepakt, dikke jas, handschoenen, muts, sjaal...om tot de ontdekking te komen dat de band van papa's fiets zo plat was als een band maar plat kan zijn. Band gauw opgepompt, Amelie in haar fietsstoeltje en hupsakee, weg waren ze. Pauline en ik hebben ze nog uitgewuifd, om dan richting bed te verdwijnen. Papa vertrekt richting oma en opa, om een beetje voor aankomst terug platte band te hebben. Gelukkig was het niet ver meer, en met de fiets aan de hand is hij tot ginder gewandeld.

Op de terugtocht beslist papa zich te versterken met een fietspomp, voor eventuele verdere ongemakken. Niet veel verder is het onheil al geschied. Platte band. Papa begint vol goede moed te pompen, om dan ook nog tot de ontdekking te komen dat de handschoentjes van Amelie foetsie zijn. Met zo'n krakkemikkige band ziet hij het echter niet zitten om die terug te gaan zoeken, dus het ritje wordt verder gezet zonder handschoentjes van Amelie. Nog wat verder, weer platte band (sorry, papa, ik kan het niet laten, maar ik ben nu toch een beetje aan het lachen...). Hij beslist om ons Amelie ook nog eens te bekijken, en dan ziet hij dat de muts ook ribbedebie is (ik lig nog net niet op de grond van het lachen). Bijna thuis, dus na de band nog maar eens opgepompt te hebben, rijdt hij naar huis, zwiert Amelie de auto in (mama en Pauline hebben geen idee van dit avontuur, liggen nog steeds zalig te ronken), en begint aan zijn zoektocht achter muts en handschoenen. En jawel, hij heeft ze bemachtigd. En dat was dan meteen het einde van hun avontuur.

Papa is namiddag meteen een nieuwe binnen- en buitenband gaan halen :D. Was het nog niet duidelijk dat de band lichtjes verduurd was?

Tenslotte toch nog één opmerking. Hiermee heeft een man nogmaals bewezen dat hij maar één ding tegelijk kan. Als ik met Amelie ga fietsen, bekijk ik haar toch ook vanuit de zijhoeken van mijn oog, en als ze dan iets wil wegzwieren, ben ik haar te snel af en heb ik het reeds in mijn handen bemachtigd!

Maar Amelie heeft op haar manier genoten van het fietstochtje. En de papa toch ook, denk ik (gniffel)

zaterdag 13 januari 2007

Kastje open, kastje toe

Grrr, Amelie heeft het de laatste tijd weer erg zitten. Ze zit weer heel de tijd in de kasten te snuffelen. De kasten in de keuken kreeg ze lang niet open, omdat die met een magneet toegingen, maar ondertussen is juffer sterk genoeg om ze open te krijgen. En zit ze dus constant in de kasten, en alles uit te laden. Wat nog vervelender is, is dat ze ook de frigo opendoet. Deze morgen was ik op haar kamer wat kleertjes aan het wegleggen die weer maar te klein waren, en toen ik terugkeerde, had ze weer 2 potjes yoghurt opengetrokken, 4 schijfjes salami uitgehaald, en met de kaas zitten spelen. Daarna kwam ze ook nog met melk aandraven.
Ze weet ondertussen al goed dat het niet mag, maar als ik mijn rug keer, zit ze er weer in. Dus bibi hier namiddag naar de winkel, en ik ben een hekje gaan halen. Het spijt me, kleine meid, maar de keuken wordt verboden terrein voor jou als ik niet in de buurt ben. Zou ik me al moeten voorbereiden op een boze bui?

slaap kindje slaap

En het is zover! De meisjes liggen op hetzelfde uur in bed! 20 u!! En ze slapen braafjes door tot 's morgens half 9 ongeveer. Wat een zaligheid, die avonden terug wat vrije tijd!

donderdag 11 januari 2007

de andere kant...

Vooraleer iedereen hier denkt dat ons Amelieke het allerbraafste kind op de wereld is...maak je niet ongerust ;), ze is een echt peuterke met een eigen willetje.

Als ze niet haar zinnetje krijgt, kan dit al eens ontaarden in een heuse driftbui. Boos worden kan ze als de beste. Gelukkig werkt de truc 'negeren' wel bij haar. Het woordje 'koek' is haar favoriet, en ze weet perfect naar de juiste kast te wijzen. Als die kast dan niet opengaat, zal ze wel laten weten dat ze het er niet mee eens is.

Klimmen op tafels en kasten is nog een favoriete hobby van haar. En ze heeft een on-ge-lo-fe-lijk doorzettingsvermogen. Ik mag haar 100 keer van de tafel halen, nog blijft ze proberen. Totdat ik uiteindelijk de stoelen maar op tafel zet, zodat ze er echt niet meer opkan.

Vandaag heeft ze ook ontdekt dat ze de fiii ga (frigo) openkrijgt. Die heerlijke yohurtjes zijn plots wel erg dichtbij. Dus haalt ze er stilletjes de papiertjes van af, en met haar vingertje begint ze aan een heerlijke smultocht. Totdat ik besef dat het toch wel erg stil is ( stilte = deugnieterij ), en een einde aan haar ontdekking in de frigo maak. Moet ik vertellen dat de frigo nadien nog erg veel opengedaan is door haar?

Verder is ze soms erg snel gefrustreerd. Als ze met haar poppenwagentje aan het rondrijden is, en dat blijft ergens achter haken, jaagt ze zich meteen op. Boosheid tot gevolg. Als haar dus iets niet meteen lukt, zullen we het ook geweten hebben.

Ze is ook wel een erg slimme meid. Zo had ze gisteren een speelgoedje vast dat ze open wilde doen. 'toe ope ope'. Maar dat is een speelgoedje dat niet opengaat. Haar reactie: 'mesj'. Waarmee ze wilde zeggen dat ik dan maar best een mes neem en het zo wel openkrijg :D. Goed geprobeerd, Amelie! (Ze is trouwens geobsedeerd door messen *fronst de wenkbrauwen*)

Dus ja, ook ons juffertje kan al mij al eens de kast opjagen ;)! Gelukkig ben ik dat snel weer vergeten als ze nadien mijn benen een dikke knuffel komt geven :).

speel- en moedergroep




Als bewuste thuisblijfmama (toch zeker nog voor een jaartje) kan ik altijd bij mijn kinderen zijn. En mijn kindjes hebben altijd hun mama in de buurt. Toch vind ik het ook belangrijk dat ze regelmatig leeftijdsgenootjes zien, om samen te leren spelen.

Daarom ben ik begonnen met een speelgroep (http://speelgroep.blogspot.com) . Vorig jaar ben ik er ook al een tijdje mee beziggeweest, maar omdat ik toen hoogzwanger was, is het voor een hele tijd stilgevallen. Nu ben ik er terug mee begonnen. Wat houdt een speelgroep in? Dat enkele mama's samen met hun kindjes samenkomen, bij ons thuis of bij een andere mama, om samen wat te kunnen spelen. De mama's kunnen dan ook gezellig wat kletsen over de fratsen van hun schatjes.

Gisteren was de eerste samenkomst. 4 mama's, 6 kindjes en 2 buikbabietjes. Het was een gezellige drukte.

Er waren 4 kindjes tussen de 16 maand en 2 jaar. En dan nog 2 babietjes van 5 maanden. De buikbabietjes worden allebei eind mei verwacht. Dus die leeftijden zijn alvast mooi verdeeld.
Er zijn nog 2 mama's die gisteren er niet bij waren, hopelijk kunnen zij er een volgende keer wel bij zijn.

Er is afgesproken dat we dit 2-wekelijks gaan doen, niet iedereen zal elke keer kunnen, maar dit hoeft ook niet. Er zal elke keer wel iemand kunnen, en zo kunnen de kindjes gezellig samen spelen.

Amelie lag nog in haar bedje toen de eerste kindjes arriveerden. Ze had dus wel even tijd nodig om te wennen, wie was er nu plots allemaal in haar huis? Net wakker en de volgende mama met dochter komt er al aan. En dan werd Pauline ook nog wakker, net op het moment dat de derde mama binnenkwam. Dat was even wat te veel drukte, maar na 10 minuten was dit allemaal vergeten, ze hebben mooi samengespeeld. De 2 kleinsten waren erg vrolijk en konden het goed met elkaar vinden, ze hielden (soms) mooi elkaars handjes vast.

Naast deze speelgroep, probeer ik ook regelmatig naar een moedergroep (www.moedergroep.be) te gaan. Dit is eigenlijk ongeveer hetzelfde concept, dat zwangeren of mama's elkaar raad kunnen geven, en de kindjes kunnen ondertussen samenspelen. Dit is elke donderdagvoormiddag. Dus vandaag waren we ginder op post, Pauline heeft ginder een mooi dutje gedaan, en Amelie had niet echt haar dagje vandaag, want mama mocht niet opstaan, of ze klapte zich aan mij vast. Maar er zijn ook enkele momenten geweest dat ze wel braafjes aan het spelen was.

En zo hebben mijn dochters weer hun portie 'leeftijdsgenootjes' gehad voor deze week :)




Tafeltje dek je...

Amelie. Een bezig bijtje. De hele dag is ze bezig met vanalles. De hele dag loopt ze rond, beklimt ze stoelen en tafels (tot mama ze er terug vanaf haalt), versast ze speelgoed van de ene naar de andere kamer, leest ze boekjes, maakt ze puzzels, sorteert ze de was, maakt ze muziek...Teveel om op te noemen. Ze zit echt niet stil. Enkel om boekjes te lezen, want dat doet ze erg graag. Hier kan ze zich gerust een half uur mee bezighouden, liefst samen met mama of papa natuurlijk, maar ook alleen doet ze dit graag. Eigenlijk kan ze heel goed alleen spelen, dat heeft ze altijd gedaan.

Maar tegenwoordig is ze ook superbehulpzaam. Ze wil mama graag helpen in het huishouden. Als mama alles klaarzet om de tafel te dekken, zal ze alles één voor één (en op een vast uitgestippelde volgorde, anders doet ze het NIET) op tafel zetten, mooi zoals mama het ook altijd neerlegt. Dan gaat ze naar haar toei (stoel), kruipt erop, vraagt achter haar waai (slab) en ze is klaar om er aan te beginnen. Makkelijk toch?
Ze doet ook niks liever als de was aangeven als ik die ga plooien. Ik probeer wel de zakdoeken er tussen uit te halen, want in elke zakdoek die ze tegenkomt, snut ze haar neusje. :D
Stofvegen en borstelen, nog 2 van haar favorieten. En 's avonds vraagt ze zelf achter 'poets' (tanden poetsen) en een koak (washandje). Handig toch.
We zullen er nu maar van genieten, want over een paar jaar begint ze te klagen als ze in het huishouden een handje moet toesteken.

Amelie. Een bezig bijtje. Eigenlijk was ze al een hevig mieke vanaf dag 1. Ze wilde altijd maar vooruit en leerde dan ook erg snel bij. Ze kon snel rollen, zitten, kruipen. Woordjes zeiden haar niet meteen zoveel, maar daar heeft ze de laatste tijd haar schade wel ingehaald, ze begint nu echt veel woordjes te zeggen. Maar erg actief is ze altijd geweest.

En dan heb je Pauline. Wat een verschil met grote zus. Zij is veel rustiger. Ze geniet van rond te kijken. Ze fleurt op als ze grote zus ziet, of mama en papa. Voor haar moet het allemaal zo snel niet gaan. Ze begint nu wel pogingen te doen tot rollen, maar dat is nog maar sinds een paar dagen. In haar eetstoel zit ze ook al wel graag. Maar ze is echt veel rustiger. Maar dat vind ik helemaal niet erg, Amelie is druk voor 2 :), dus een rustig zusje is erg leuk. Bij Amelie leek het ook allemaal zo snel te gaan, bij Pauline kunnen we lekker lang stilstaan bij haar baby-zijn. Dat ze nog maar lang een babietje blijft :)

donderdag 4 januari 2007

bôt

Zit Amelietje zalig te schommelen op haar hobbelpaardje, als ze doodserieus 'bôt' zegt. Ze kijkt Werner en mij doordringend aan. We weten niet meteen wat ze bedoelt. Ze herhaalt het weer, 'bôt bôt'. Daarbij friemelt ze aan haar pampertje. Mijn eurootje fladdert langzaamaan naar beneden en ik vraag of ze pipi moet doen. Ze staat meteen recht, neemt nog snel een boek mee en vertrekt naar de WC. Ik help haar mee op het potje, en jawel, ze doet een plasje!!! Het is niet de eerste keer dat ze dit doet, maar wel de eerste keer dat ze zelf aangaf dat ze moest plassen! Ik heb haar ongeveer 100 knuffels ;) gegeven, en ook de papa heeft haar uitgebreid gefeliciteerd. En ik kon het niet laten, maar ik heb zeker nog een half uur zitten glunderen van pure trots. Wat wordt ze groot, onze kleine meid...*smelt* Ze is zo'n lieverdje, he.

Natuurlijk is Pauline ook een reuzegrote schat. Als je een speelgoedje (of eender wat) voor haar houdt, grijpt ze met 100 % concentratie en een beetje in slow-motion naar het spulletje, om het dan meteen naar haar mondje te brengen. Ik zou haar 100 speelgoedjes per uur willen geven, gewoon al om het supersnoezige snuitje te zien dat ze trekt als ze naar het speeltje grijpt. Nogmaals *smelt*.

Ik zie ze toch zo graag, die 2 meisjes van me.

dinsdag 2 januari 2007

knappe grote zus!


Grote zus mag dan niet meer in de krant, zij had die eer vorig jaar, maar een fotootje hier hoort er wel bij!

in de gazet




26 januari is er weer een babyspecial in het Belang van Limburg. En daarin mag Pauline zeker niet ontbreken!! En stipt als we zijn (foto's moeten binnen voor 4 januari) hebben we vandaag maar gauw een fotootje doorgestuurd! Een fotosessie gehouden, waarbij we maar liefst 47 foto's getrokken hebben, en waarvan we dan 1 van de eersten gekozen hebben...




maandag 1 januari 2007

2007 is aangebroken!

Het is zover, een nieuw jaar is aangebroken. Ongelofelijk toch, het is al 2007. We zijn er ons van bewust, 2007 wordt een druk jaar voor ons. 2 kleine (pracht)dochters die zeker voor het nodige amusement zullen zorgen, de adoptieprocedure die toch heel wat van ons zal vergen, de verbouwingen, eerst nog even door Werner en schoonvader, en daarna het volledige benedenverdiep laten aannemen...ja het wordt een druk jaar.

Enkele belangrijke data weten we al. Zo zijn Werner en ik op 5 februari al weer 7 jaar samen, en dat gaan we vieren door een dagje 'kuren' (mét massage weliswaar). 5 maart wordt de mama hier al 27. 2 jaar wordt ons Amelieke al de 5e april (mooi he, 3 maanden achter elkaar op de 5e). Paulinetje viert de 24e juli haar 1e verjaardag, en 11 november is het feest voor papa, hij wordt al weer 38 (echt waar???). En 6 augustus mogen we natuurlijk ook niet vergeten. Dan is het alweer 3 jaar geleden dat we het ja-woord tegen elkaar zeiden.

Goh, het is toen toch echt wel in een stroomversnelling gegaan. 6 weekjes was ik al zwanger van Amelie toen we trouwden. Toen Amelieke 6,5 maand was, onstond kleine zus alweer. En nu als Pauline bijna 6 maand is, beginnen we aan het voorbereidingsprogramma voor adoptie. Ons derde kindje. Dus dit jaar wensen we onszelf ook eens iets toe, namelijk een positief vonnis. Hier zouden we heel gelukkig mee zijn. Ons adoptieverhaal zal dus dit jaar zeker een belangrijke plaats in ons leven innemen.
Daarnaast zal ons verbouwavontuur dit jaar toch wel grote proporties aannemen. Werner en zijn pa zullen de 3 kamers op het eerste verdiep eerst zelf nog in orde maken, maar daarna begint het echte grote werk. Het volledige benedenverdiep wordt platgestampt en terug heropgebouwd. We zullen dan met heel ons hebben en houden naar boven trekken en daar een tijdje gaan wonen. Het zal een heel avontuur worden, zeker met 2 kleine kindjes erbij. Maar ook dat zullen we wel weer overleven!

Onze meisjes zullen we zeker ook niet uit het oog vergeten (daar zullen ze trouwens zelf ook wel voor zorgen ;) )
Amelie, ik wens je veel speelplezier, uitstapjes, vriendjes, niet al te veel frustraties. En in november...een fijn klasje om naar toe te gaan. Zo ver zijn we dan ook al weer, ons peutertje wordt dan een kleutertje.
Pauline, ik wens je ook een prachtjaar toe, waarin je erg veel zult leren. Leren rollen, zitten, kruipen, stappen, en nog zoveel meer. Natuurlijk ook met erg veel speelplezier en geluk!

Werner, mijn liefste ventje, wat wens ik jou nog toe...naast die 2 prachtige dochters die je al hebt. Een positief vonnis natuurlijk. Een stap verder naar ons derde kindje. En verder? Dat het vrouwtje niet te veel zal zeuren? ;) Dat de verbouwingen vlot mogen verlopen. Dat het op je werk niet té druk zal zijn.

Voor alle anderen natuurlijk ook de beste wensen. Zoveel mensen, zoveel verschillende wensen. Teveel om op te noemen. Voor diegenen die graag zwanger worden, veel succes! Voor de reeds zwangeren, een pracht van een kindje! Diegenen die hopen op een kindje uit een ver land, een vlotte procedure, en voor sommigen natuurlijk dat ze dit jaar hun kindje in hun armen mogen sluiten. Natuurlijk is niet iedereen met kinderen bezig op dit moment, dus voor iedereen veel geluk, plezier, liefde, werk, niet té veel werk natuurlijk, vriendschap, gezondheid...alles wat je zelf toewenst...

Hmm, die eerste dag van het jaar ben ik precies een beetje melig. Ik denk dat ik maar eens ga afsluiten en iets leuks ga doen (mijn ventje wakker schudden ofzo? ;) )

Maar tenslotte natuurlijk nog enkele goede voornemens (naast elkaar liefhebben, de kindjes goed verzorgen enzo...dat hoef ik me niet voor te nemen, dat doe ik zowiezo ;) )

*niet meer op de PC als de kids wakker zijn
*het huishouden iets zorgvuldiger bijhouden
*werken aan mijn figuur, dwz gezond eten en sporten!

Voila, we kunnen er weer in vliegen voor een heel jaar!!!