zaterdag 30 december 2006

what's in a name?

Ja, dat we impulsief zijn, is al langer bekend. Bij deze hebben we het nog maar eens bewezen (vooral Werner dan, haha). Hij vond de naam 60 minutes nu toch niet zo toepasselijk, over al die mooie verhaaltjes over een leuk gezinnetje (ja hoor). Dus hebben we het maar aangepast naar verhaaltjesdoos, dat vertegenwoordigt de inhoud beter (met hulp van mijn ventje, voor deze 'wijze' zinsconstructie) en dus hebben we onze naam maar aangepast (en nee, we gaan dit niet om de drie dagen doen :o )

Dus sorry aan die overijverige mensjes die me al gelinkt hadden op hun blog, jullie mogen het nog eens aanpassen ;) !

Pretland

Yep, Werner heeft nog steeds verlof, dus vandaag gingen we nog een leuk uitstapje naar pretland maken (binnenspeeltuin in Hasselt). Maar gisterenavond was hij nog even aan het dollen geweest met Amelie, en hup, het schoot in zijne rug. (moet hij nu gaan toegeven dat hij begint te verslijten? :D) Dus hij zag het niet meer zitten. Dan maar besloten dat hij thuis bleef bij Paulinetje (die kan hij nog net heffen) en ik dan samen met Amelie naar Pretland. Even wennen toen we eraan kwamen, maar toen ze al de speeltuigen zag staan, was ze snel vergeten dat ze op een vreemde plaats was.

Het was echt fijn, ze heeft zich erg goed geamuseerd. Voor haar was het natuurlijk dubbel genieten, nog eens de onverdeelde aandacht van mama alleen. Ze heeft 'keukentje' gespeeld, haar springtechniek geoefend op springkasteel en trampoline, met autootjes rondgereden, in het ballenbad rondgekropen, op de schuifaf, gedanst op het podium...kortom het was dolle pret. Toen het middag was, en de mensen aan het tafeltje naast ons afkwamen met frietjes, sprong ze ginder al bijna op iemand zijne schoot om een frietje te kunnen bemachtigen...tijd dus om naar huis te gaan!
Pauline had zich ondertussen ook goed geamuseerd en bijna de hele tijd geslapen. Wat zou de papa in die tijd gedaan hebben???? ;)

donderdag 28 december 2006

Winteravondje in Bokrijk

Werner heeft een weekje verlof. Naast de obligate kerstfeestjes (die overigens erg leuk waren) en het noodzakelijke rondlummelen in huis, hebben we ons plechtig voorgenomen ook enkele leuke uitstappen te doen. Gisteren was het zover, we gingen gezellig meedingen in de drukte van de winteravonden in Bokrijk. Om zeker te zijn dat we gingen gaan, hebben we ginder met een paar mensen afgesproken.

Amelie hoort het woord jas nog maar, en spurt het huis door, om nog 2 boeken mee te sprokkelen, en niet te vergeten haar nieuwste aanwinst, 'pop' genaamd. Luid roepend 'sjasj sjasj' is het duidelijk dat zij een uitstapje wel ziet zitten. Paulinetje bekijkt de drukte even en wordt in haar maxi-cosi geplaatst, met een prachtige glimlach op haar gezicht. In de auto doet ze een nappie en Amelie bekijkt alles wat we tegenkomen.

Dat we niet alleen zijn, is meteen duidelijk. De meisjes volledig ingepakt in hun buggy (Pauline in haar maxi-cosi op het onderstel van de buggy, we zijn weer zo snugger geweest niks anders mee te nemen. Slecht georganiseerd, wie wij??? )en vol goede moed vertrekken we. Pop mag natuurlijk niet ontbreken.
Net ons inkomkaartje betaald, laat Pauline al haar eerste protestkreetje horen. Na telefonisch contact te hebben met een dame genaamd Saskia, die ons meedeelt dat ze richting 'nostalgische draaimolen' aan het wandelen zijn, begeven we ons ook naar daar. Daar zullen we dus de anderen ontmoeten. En tot zover het enthousiasme van Pauline, en ze begint luidkeels te wenen. Al diegenen die dus op woensdag 27 december een bezoekje aan Bokrijk gebracht hebben tussen half 5 en 6 u 's avonds, hebben ons zeker gehoord. Alle mogelijke pogingen en houdingen hebben we uitgeprobeerd, ze was niet te troosten. Amelie bleef gelukkig braafjes (en erg stilletjes) samen met pop in buggy zitten. Nu ja, laat ons eerlijk zijn, in zo'n voetenzak die tot onder haar kin komt, heeft ze niet zo veel beweginsvrijheid.

Met een forse pas dus richting draaimolen, en de anderen horen ons al van ver. Was het voor hun rustig geweest voor wij aankwamen, is dat nu wel meteen afgelopen. Gedaan met de rust. Sofie en co zijn gearriveerd. We slagen er net in iedereen gedag te zeggen, en Amelie is er in geslaagd zich los te wriemelen uit haar voetenzak en toont dus trots haar pop. Pauline is nog steeds ontroostbaar en we besluiten de bierkelder in te kruipen. Arvidje, zoontje van Saskia heeft ook net honger gekregen, en gaan we dus gezellig mamamelk aanbieden aan de 2 borstekindjes. En ja hoor, het helpt...voor zeker 10 minuten.

Ondertussen zijn we weer buiten geraakt, en zit Amelie nostalgisch te wezen op de draaimolen. Pauline keek ernaar en zag dat het goed was...voor even dan toch, want niet veel later zet ze het weer op een brullen. We nemen de meest wijze beslissing aller tijden, namelijk terug naar huis gaan! Amelie amuseert zich nog even in de bolderkar, om daarna maar weer in haar buggy te belanden, en zo richting huiswaarts! Ja hoor, onze uitstap was een groot succes.

Ik denk dat Pauline het donker zijn als minder prettig ervaarde, want vorige week, toen we in het donder door de kerstmisstraat aan het wandelen waren, had ze ook voor een mooi concertje gezorgd. Vanaf nu dus uitstappen bij klaarlichte dag!!!

mijn eerste blog

Ik ben Sofie en ik ben verslaafd aan internet ;). Ik surf dagelijks, ik schuim allerhande sites af, ik schrijf mee op fora, check regelmatig mijn mails en ik heb een eigen site gemaakt (http://users.telenet.be/DaddyIsTheOnlyMan ). Wat ontbreekt er nog aan dit plaatje? Jawel, mijn eigen blog! Daar komt dus vanaf vandaag verandering in. Mijn eigen dagboekje, zichtbaar voor de hele wereld, wat wil ik nog meer? Op de site is er al ruimte voor de evolutie van mijn kindjes, een onderdeel waarin ons adoptie-avontuur te volgen valt, en natuurlijk fotootjes (alhoewel dat niet altijd even up-to-date is, maar ik heb nu de verantwoordelijkheid hiervoor terug overgenomen van Werner, dus vanaf nu gaat dat beter zijn...want wees nu eerlijk, lief Wernertje, je vond er toch niet snel de nodige tijd voor! ) maar hier dus nu de ruimte voor mijn eigen vertelsels.

Werner heeft de originele naam '60 minutes a day' bedacht voor mijn blog, met de zeer subtiele hint, dat ik dus niet langer als een uurtje per dag aan mijn verslaving mag bezig zijn, haha. Dat is alvast mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar! De andere 23 uur kan ik dan benutten met genieten van mijn kindjes, alles wat met onze adoptie te maken heeft, het huishouden en alles wat daarbij hoort(bleik), ventje entertainen, vriendinnen opzoeken, ons ma lastigvallen, slapen (niet te vergeten natuurlijk) en waarschijnlijk nog ne hele hoop dat ik nu vergeet op te sommen. Dus een uurtje per dag mag ik iedereen op de hoogte houden van mijn wel en wee! Dat moet lukken. Alhoewel, als ik 1 keer begin...maar soit, dat is voor volgend jaar, dit jaar mag het nog langer, hihi.

Dit was het dan, mijn eerste verslagje. Amelie is blokfluit aan het spelen (jaja een muzikaal talent! )Paulinetje ligt zalig te slapen en Werner is rustig in de krant aan het lezen! En daar zullen we eens verandering in gaan brengen!!