vrijdag 24 oktober 2008

11 weekjes

Vandaag ben ik alweer 11 weekjes zwanger. Nog 1 weekje te gaan dus, en dan zijn die 'gevaarlijke' weken al weer achter de rug. Ook een beetje aftellen naar 3 november, want dan heb ik mijn 12weken-echo.

Tot vorige week vielen de kwaaltjes wel mee. Af en toe wat misselijk, een beetje moe-der als normaal, maar allemaal wel draagbaar. Vorige week voelde ik me zelfs vrij goed, met heel weinig misselijkheid, waardoor de stresskip in mij zich al begon ongerust te maken of alles wel ok was, en de zen-koala in mij al begon te hopen dat de kwaaltjes er misschien deze keer al verbazend vlug zouden opzitten (vorige keren was dat toch altijd tot 16 à 18 weken)

Het bleek stilte voor de storm te zijn. Sinds zondagavond weet ik echt wel heel erg goed dat ik zwanger ben. De misselijkheid is nog steeds met vlagen, maar ik ben dan steeds wel erg misselijk (al moet ik gelukkig nog steeds niet overgeven, op 1 keer na, en dan nog liefst om middernacht...). De klop van de hamer heb ik ook gehad, en voel me moe. De dagen dat Amelie ganse dagen naar 't school is, doe ik het middagdutje van Pauline mee, omdat ik anders het einde van de dag amper haal (volgende week vakantie, dus dan zit dat er niet in...). Tegen 17 u krijg ik het wel erg moeilijk. De misselijkheid viert dan hoogtij en de vermoeidheid is slopend. En dan begint het drukke werk nog. Koken, eten, afwassen, opruimen en de kids klaarmaken voor de nacht...om dan de zetel in te ploffen!

Werner maakt lange werkdagen, dus uiteindelijk valt al het werk op mij. Maar we weten nog steeds dat dit voor het goede doel is, voor dat klein lief schatteke waar ik toch ook enorm naar uitkijk, en dat het nu een paar weekjes doorbijten is.

Buikje gaat ook goed vooruit. Bij een derde zwangerschap zie je dat al een beetje vlugger...Hmhm, als het aan dit tempo blijft voortgaan, lijk ik over 3 weken al hoogzwanger, denk ik ;). Ik steek het buikje gewoon mooi vooruit, iedereen mag zien dat er weer een kindje in de buik zit.

Dus ondanks de kwaaltjes geniet ik nog steeds. :)

donderdag 23 oktober 2008

zeuren, zeuren en ...zeuren

Pauline. 2 jaar. Terrible Two. Ze hebben het woord niet voor niks uitgevonden. Amelie begon toen te rebelleren en echt astrant te doen, Pauline doet het anders. Zij zeurt. Klinkt niet zo erg, maar ik kan je garanderen, ik word er gewoonweg wild van!

Pauline heeft altijd al een redelijk hoog zeurgehalte gehad. Maar de laatste dagen overtreft ze alle zeurniveaus die er bestaan. Ze begint al te zeuren vanaf het moment dat ze haar ogen opendoet, en ze stopt pas met zeuren, zo'n 5 minuten, nadat ik ze 's avonds terug in bed gelegd heb (met een onderbreking van ongeveer een uur in de namiddag, omdat ze dan ook een dutje doet, maar het zeuren begint ook weer vanaf het openen van de ogen)

Het kan over banale dingen gaan. 'ik wil naar beneden gaan' (en dit dan zo'n 100 keer achter elkaar. Al heb ik 1000 keer gezegd dat we naar beneden gaan, zij blijft erover zeuren tot we effectief beneden zijn) 'ik wil aan tafel zitten' 'ik wil TV kijken' (en oh wee als ik 'nee durf zeggen). Over alles kan ze beginnen zeuren.

Toppunt van zeuren gaat over -als je haar een beetje kent, kan je het al raden- eten. De hele dag door -tussen al het andere zeuren door dus- zeurt ze achter eten. (om dan geen hap te eten als ze aan tafel zit, behalve bij het ontbijt, dan kan het niet snel genoeg gaan).

Zeuren over haar koe die maar weer eens ergens ligt waar ze niet hoort te liggen

Zeuren over de plaats waar ik haar wil omkleden (nee niet op de commode maar op de grond, en dan nog net op die vierkante centimeter)

zeuren over haar pyama die haar niet aanstaat

zeuren over het feit dat ik haar niet zelf in hare autostoel laat kruipen (wat haar niet lukt trouwens, maar soit)

zeuren over dat ze de autostoel niet zelf mag toedoen (kan ze ook niet zelf)

zeuren dat ik dit en dat voor haar moet brengen (en helaas voor haar, ik ben haar slaafje niet)

zeuren dat ze wil spelen dat ze aan het slapen is, maar dat haar dekentje niet vanzelf over haar komt liggen

zeuren dat die pamper nu echt niet op dat moment ververst moet worden

En ik kan zo blijven doorgaan...En het gezeur gaat heel snel gepaard met geween en -indien nodig- gebrul. Ook in de winkel als het moet (ze zeurde dat ze uit de kar wilde, ik haal haar eruit, en ze begint te zeuren dat ze er terug in wil, wat ik dan ook nog doe, en dan begint ze te zeuren dat ze er terug uit wil...tja dat pakte niet meer, en heeft ze heel de winkel bijeengebruld. En iedereen maar medelijdend staren naar dat verwaarloosde stakkertje dat genegeerd werd door de mama)

Ze test ook echt uit. Dat met die kar was al een voorbeeld. Ander voorbeeldje. Ik zet de melk op tafel als we gaan eten, en ze vraagt achter fruitsap. Ok. Maar als de fruitsap op tafel staat, vraagt ze terug achter melk. En dan is ze verbaasd dat ik dat niet terug omwissel!

Amelie haar uittestperiode was er ook eentje om U tegen te zeggen (en ze is nog altijd niet volledig getemd), maar ze deed het op een heel andere manier. Maar Pauline haar manier vreet ook energie, en bezorgt me hoofdpijn. Zeker omdat het dus echt constant is, ze laat geen 2 minuten onbenut zonder zeuren...

Kinderen, wat kan het soms toch verrassend frustrerend zijn...

Of hoe goed het eens kan doen om hier een beetje te komen zeuren (over zeuren...)

brief aan Sinterklaas

Lieve Sinterklaas,

Als ik het goed voorheb, zit jij op dit moment nog steeds in Spanje, of zit je al op je boot, maar ben je nog steeds niet in Belgenland gearriveerd. Dan wil ik je toch wel eens vragen, waarom sommige winkels waar jij -al dan niet vrijwillig- mee samenwerkt, ons bijna verplichten -als je het tot 25 % wilt doen- nu al onze bestelling door te geven. Dit weekend, of erger nog, vorig weekend.

Moet ik nu echt al aan mijn dochters vragen wat zij graag van jou willen krijgen? Beetje vroeg, niet? Voor 11 november mag jij hier trouwens niet binnen (en voor alle duidelijkheid, dan verwelkomen we je met open armen ;)), en toch zou ik nu al moeten weten wat die dametjes graag willen.

Wie weet creëert Pauline plots over een maand een interesse in 't een of 't ander, en heb ik mijn bestelling al doorgegeven en kan ik die niet meer veranderen.

Nu ja, ik heb in elk geval al eens een poging gewaagd, en dan toch maar met de meisjes de boekjes eens doorbladerd. Amelie is heel consequent, zij vraagt al maanden achter een prinsessenkleedje. In de boekjes duidde ze ook meteen aan welk: dat van Assepoester (een volledig wit kleedje, aaaaaah). Ze hoeft niet anders, enkel een prinsessenkleedje en een prinsessenstokje. Dus dat gaat nog wel makkelijk.

Dan ook eens Pauline gepolst.
Volgend gesprek vond plaats:
M(ama): Wat wil jij graag van Sinterklaas krijgen, Pauline?
P: een koekje!
M: en wil je nog iets anders?
P: chocolade!
M: en wil je ook nog iets om mee te spelen?
P: een sandwiche!
M: nee iets om mee te spelen
P: een sandwiche!

Dus ons voorlopig lijstje bestaat uit een prinsessenkleed voor Amelie en een koek, chocolade en een sandwiche voor Pauline (dat kind denkt echt alleen maar aan eten)

Sinterklaasje, ik zou het toch appreciëren als de keuzestress pas een maand later opgedrongen werd.

Met vriendelijke groetjes
mama van Amelie en Pauline

dinsdag 21 oktober 2008

de flosj

Koersel Kermis. Dat betekent voor een 2- en 3jarige heel veel keer op de draaimolen zitten. Wat wel leuk was dit jaar, was dat de meisjes echt de hele tijd ervoor kozen om samen te gaan zitten. Samen in een auto, of op paardjes naast elkaar. jaja zusjesliefde, af en toe zie je het terug :).

Bij een draaimolen hoort natuurlijk ook de flosj (geen idee hoe je dat schrijft, dus ik ga voor deze schrijfwijze). Pauline is nog wat te klein, maar Amelie zou dat ding al wel eens gepakt kunnen krijgen. Maar ze negeerde dat ding compleet.

Dus met handen en voeten uitgelegd wat de bedoeling was, maar ze wou niet. Wat betekent een gratis ritje nu voor haar, als mama toch kaartjes koopt ;).

Toen de laatste kaartjes uitgedeeld waren, had de draaimolen-man dat natuurlijk gezien, en had de flosj het op Amelie gemunt. Want als Amelie nog eens zou mogen, zou de mama waarschijnlijk voor kleine zus ook wel een kaartje bij kopen.

Maar Amelie werkte dus niet mee. De flosj werd in haar gezicht gezwierd, en daar zo lang mogelijk gehouden, maar Amelie weigerde hardnekkig dat ding te 'plukken'. :D

Misschien volgend jaar?

dinsdag 14 oktober 2008

bye bye gips!

De gips is weg, verdwenen en diep in de vuilbak gemoefeld!
Ik heb een dagje gefoeteld. Gisterenmorgen kon ik het geduld van die ene dag echt niet meer opbrengen, en heb ik nog voor diezelfde dag een afspraak gemaakt met de dokter (op die ene dag zal het wel niet steken, zeker?)

Gelukkig had de spoeddokter een gips voorzien die terug afgerold kon worden (geen slijpschijven voor kleine kindjes) en begon de dok de gips af te rollen. Pauline kreeg het er heel benauwd van, begon enorm te zweten en liep echt rood aan. Ze keek ook heel bedenkelijk naar hare gips en de activiteiten die daarrond gebeurden.

Gips eraf, en dan hangt daar nog zo een grote sok aan het been, dat je er af kunt halen in ene keer. Sok verdween en been verscheen. Pauline keek heel verbaasd naar haar voetje en een enorme opluchting verscheen op haar gezichtje. Dat gezichtje was echt goud waard!!!

Voorlopig durft ze nog niet op het voetje te steunen, en kruipt ze nog steeds het huis door. Hopelijk is ze er snel terug mee weg!

herfstwandeling

Als de juffrouw vraagt om blaadjes, kastanjes, eikels ed mee naar het klasje te nemen, neem je die vraag heel serieus op. Al weet je dat dit niet alleen de eerste keer is, maar dat je daar vanaf nu voor heel veel jaren aan vastzit.

Vrijdagnamiddag waren we, samen met Katrien, gaan wandelen, en daar had ik eigenlijk een beetje gefoeteld en zelf vanalles zitten te rapen, zonder de meisjes er echt bij te betrekken (ik had het te druk met tetteren :o)

Dus dat wou ik zaterdag toch wel goedmaken. Fiets en buggy de koffer in, om zo naar de bos van Koersel Kapelleke te trekken. Amelie heeft heel ijverig blaadjes zitten rapen, zich verbaasd over de verschillende kleuren van al die blaadjes, en de mooiste eikels en denneappels gezocht.

Ze vond het toch wel spijtig dat de bomen al hun blaadjes nu gingen verliezen, maar gelukkig had mama vlak daarna het goede nieuws dat daar in de lente ook terug nieuwe blaadjes aan kwamen.

Pauline dirigeerde vanuit haar buggy welk blaadje ze wilde, en liefst ook nog een paar eikels natuurlijk.

De meisjes hebben genoten van deze herfstwandeling, en awel, de mama ook. Educatief bezig zijn kan echt wel leuk zijn.

donderdag 9 oktober 2008

vergeetachtig of dement?

Als mijn hoofd niet vaststond, was ik het zeker al een paar keer kwijtgeraakt. Gelukkig staat dat toch wel redelijk vastgeschroefd dus tot op heden sleur ik mijn hoofd nog altijd mee. Andere dingen durf ik echter wel al eens te vergeten, Werner verwijt me soms een beetje te nonchalant te zijn (watte?) of heb ik gewoon een slecht kort-termijn-geheugen?

Nu ja, er (zijn) waren gelukkig zo een paar van die dingen waar ik wel attent op was. Zo was ik mijn bankkaartje nog nooit vergeten als ik geld ging halen uit de flappentapper. Tot 2 weekenden geleden. Het was vroeg op zondagmorgen, en ik moest gaan helpen op de tweedehandsbeurs. Nog snel wat geld uithalen, want ik had enkele mooie rokjes zien liggen om mee te nemen. 's Middags ontdek ik dat mijn kaartje ribbedbie is, dus dat heb ik mooi laten steken in de automaat. Lap...
Maandagmorgen krijg ik stipt om 5 na 9 een telefoontje van een eerlijk madammeke dat mijn kaart had gevonden en dat ik dat mocht komen halen. Eind goed, al goed, en ik had mijn lesje wel geleerd.

Zou je denken...Vorige zaterdag, deze keer ging ik helpen op de fuif, ging ik nog wat centjes halen voor het geval ik mijn drinken zelf moest betalen (wat dus niet het geval is ;)). Dinsdagmorgen pas merk ik dat mijn kaartje weeral ontbreekt. 'you must be kidding me'. Kaart weer laten steken. Meteen naar de bank gebeld of mijn kaartje daar uit de automaat verschenen was, want deze keer was ik niet opgebeld geweest door een eerlijk madammeke (dju). Die troela (ik druk mezelf nog vriendelijk uit) weet enkel te zeggen dat als er een kaart gevonden is die niet tot hun bank hoort (die nu failliet is, haha) gewoon naar de hoofdzetel van de desbetreffende bank wordt gestuurd, zonder ook maar 1 kleine moeite te doen om de naam ofzo te noteren (of een dag te wachten of die persoon dat wilt komen uithalen)
Zodoende weet ik dus NIET of die kaart ingeslikt is of toch weer door één of andere pipo uit de automaat is gehaald. Mijn (zwangerschaps)hormonen amper onder controle houdend, vertel ik dat onvriendelijk jufferke dat dat wel een zeer idioot systeem is, waarna ze me doorverwijst naar mijn eigen bank. Ik ben vergeten 'dank u' te zeggen voor deze doorverwijzing.

Ik bel dus naar mijn eigen bank, en die kunnen dat natuurlijk ook niet meteen nakijken, maar stellen voor om gewoon een nieuw kaart te bestellen. Na mijn beklag van het-idiote-systeem-van-een-domme-bank-waar-ik-nooit-nog-geld-ga-uithalen raden ze me toch maar aan ook CARD-STOP te bellen, want je-weet-maar nooit.

Nog even enkele domme vragen beantwoord vooraleer mijn kaart geblokkeerd werd (nee ik weet niet of mijn kaart 'verloren' of 'ingeslikt' is, dankzij je-weet-wel-wie'.)

Hopelijk heb ik deze keer wel echt mijn lesje geleerd.En anders steek ik het gewoon weer op zwangerschapsdementie, dat mag ik weer voor enkele maanden...

de gips: we tellen af!

Volgende week mag de gips eraf. 4 weken hebben ze me gezegd, 't was een dinsdag dat het ding er aan ging, dus 't zal terug een dinsdag zijn dat ik het ding vakkundig laat verwijderen. Ik vraag me af wie er het meeste naar uitkijkt, Pauline of ikke? (Het kind heeft er natuurlijk geen idee van wanneer die gips er nu precies af mag, dus dat maakt het aftellen wat moeilijker, al roep ik voortdurend hoeveel nachtjes het nog slapen is :o)

Van Pauline zelf niks te klagen hoor, die meid heeft dat prima gedaan, op een paar zeurdaagjes na, maar dat mag je haar nu toch niet kwalijk nemen, he? De TV heeft iets meer opgestaan als normaal (dus dat zal wel weer afkicken worden) maar voor de rest hield ze zich toch wel prima bezig (en ja ik ben er ook veel mee bezig geweest).

Maar praktisch was het zeker niet. Terug ronddragen de hele tijd was toch weer even aanpassen (en ze is nu toch ook niet meer zo vederlicht). Haar de slaapzak inwringen lukte me ook niet altijd even goed. Het bad is 4 weken geen optie geweest, en haar haartjes wassen moesten de papa en ik in team doen. Ze begint het net gewend te worden, de vorige haarwasbeurt heeft ze voor de eerste keer niet geweend. Maar wat zal ik blij zijn dat ik ze volgende week weer gewoon in bad kan planten. Dat ze weer vrolijk mee kan lopen (al zal ze de eerste dagen nog wel wat stijf zijn in haar beentje, vermoed ik?)

En het meisje zal zelf toch ook wel weer gelukkig zijn, want volgens mij gelooft ze mij helemaal niet meer als ik vertel dat de gips er nu echt wel bijna af mag.

Nog 5 nachtjes slapen dus

dit toverde een glimlach op mijn gezicht

Woensdagnamiddag. Dutjestijd voor Pauline. Amelie gaat dan ook altijd een beetje 'rusten', maar dat is meestal maar van korte duur. Deze keer bleef het toch wel een hele tijd stil, tot ze plots riep: 'ik ben klaar, mama!'

En zo trof ik ze aan:




Juffertje had haar plopmuts opgezet, al haar knuffels uitgestrooid, haar potje er middenin gezet en dan rustigskes kaka gedaan.

samen spelen



woensdag 8 oktober 2008

een derde!

Zwanger. Ondertussen 'al' 8 weekjes en 5 daagjes ver.
Ik had al heel snel een vermoeden dat het gelukt was (en dit meteen van de eerste keer, we danken onze vruchtbaarheid op onze blote knietjes), zodat mijn ongeduldigheid zelve niet eens heeft gewacht tot ik overtijd was om een testje te doen. En ja hoor, er verscheen een mooi streepje. *juich*. Nog diezelfde dag bij de dokter gepasseerd voor bloed te laten trekken, en diezelfde avond kreeg ik ook daar de bevestiging dat ik zwanger was.

Dan was het wachten tot de afspraak met de gyn, en daarvoor moest ik 3 weken geduld opbrengen. Ik durf namelijk altijd pas geloven dat ik zwanger ben als ik een kloppend hartje op het scherm zie.

Maar mijn lichaam liet me ook niet in de steek. Mijn buik zette zich al goed op (oh help), en de misselijkheid passeerde met vlagen. Slapen kwam ook hoog op de prioriteitslijst te staan.

Maar vorige week maandag was het dus echo-tijd! We zagen meteen 1 vruchtzakje met 1 vruchtje (ventje gerust dat het er niet twee zijn, haha) en daar zagen we dan ook dat hartje dat hevig tekeer ging. 11 mm groot. Jawel, daar was 'ie dan, ons derde wondertje. En ik was meteen verliefd!

En na de echo vonden we de tijd dan ook rijp om iedereen in te lichten. Zoals het hoort, eerst de eigen kindjes en dan de grootouders-in-spé.
Aan de hand van een boekje, legden we aan onze meisjes uit dat er in mama's buik een babietje zit. Pauline vond het boekje veel interessanter als wat wij te vertellen hadden, dus die keek niet eens op van het nieuws. Amelie haar reactie was nog beter (?): zij begon te wenen en te roepen 'dat wil ik niet' (en zij is nu net diegene die al maanden achter een broertje vraagt)
Gelukkig heeft Amelie zich wel snel herpakt en nu is ze toch wel blij dat er een 'broertje' in mama's buik zit (ze wijkt voorlopig niet van dat idee af...).
Pauline begrijpt ondertussen ook dat er een baby in de buik van mama zit, en dat die buik dik gaat worden. Dat wil ze de buik bewonderen en er eens goed op kloppen *shock*, nu nog het aaien aanleren ;).

En dan was het aan de grootouders. Werner had 2 mooie kaders gemaakt, waarop we een mooie foto van de zusjes geplakt hadden. Op de achterkant stond dan een gedichtje waarin stond dat er nog een kindje bijkwam. Iedereen gelukkig en content, al maakt mimi zich wel wat zorgen over de komende drukte (maar dat zullen wel wel overleven, hoor ;))

En nu mag iedereen het dus weten :). (al moet ik bekennen dat ik het al aan enkelen 'verklapt' had, zwijgen is dan ook niet mijn beste kant). En aangezien dat iedereen het nu toch mag weten, mag ik vanaf nu ook al fijn mijn buikje vooruit steken. De broeken begonnen al krap te zitten (aiai dat belooft) en zo heb ik mijn zwangerschapskleren al maar weer uitgehaald. Dat zit toch net iets comfortabeler.

De kwaaltjes...die vallen wel mee. Vlagen van misselijkheid. Die komt plots opduiken, kan me een hele tijd ambeteren, en dan verdwijnt die weer. En zo meerdere keren per dag, en vooral 's avonds. Maar het valt wel mee, ik moet niet overgeven, dus dat vind ik al veel.
De vermoeidheid vind ik zwaarder, maar we proberen dan maar genoeg te slapen, al moet ik zeggen dat mijn agenda 's avonds de laatste tijd iets te vol zit. Vanavond nog een activiteitje en dan plan ik de rest van de week niks meer, behalve slapen, slapen en slapen.

Ik heb trouwens plechtig moeten beloven aan 't ventje dat dit ons laatste ukje wordt :p. Dus we proberen er bovenal van te genieten, want ik ben enorm graag zwanger :). Dus dat gaan we dan maar doen.

dinsdag 7 oktober 2008

een derde?

Gaan wij voor een derde of niet? Dat is toch wel een vraag die ons hier lang beziggehouden heeft. Wij zijn dus niet zo een koppel dat zegt 'kom nu komt er een derde' of 'we houden het zeker maar bij 2'.

Eerst was er even de overweging om voor adoptie te gaan, maar al gauw begonnen mijn eigen hormonen te wringen die zeiden 'ik wil graag nog een keertje zwanger zijn, een keertje bevallen, een keer zo'n klein boeleke zien opgroeien'. Daar hebben we toen al heel veel over gepraat, maar uiteindelijk kwamen we dan toch tot de beslissing dat we nog voor een eigen boeleke zouden gaan. Dat zou natuurlijk niet voor meteen zijn, want in combinatie met die verbouwingen, en het wonen op ons appartementje zagen we dat toch niet zitten.

Maar toen begon ventje toch wel te twijfelen, of het niet mooi zou zijn om het bij onze 2 dochters te houden. Zij doen al lekker druk genoeg, en houden ons ook wel genoeg bezig, en ja, het is bij momenten vermoeiend.

En daar stonden we dan, houden we het dan maar bij 2, of komt er toch nog een derde bij? We hebben er veel (heel veel) over gebabbeld, en bij momenten leek het of we er echt niet zouden uitkomen.

Maar gelukkig konden we er steeds op een volwassen manier over praten, en zo zijn we er -uiteindelijk- toch uit geraakt.

Hoe dikwijls heb ik dit niet al willen bloggen, wat uiteindelijk onze beslissing was, maar sommige dingen gooi ik nu toch niet zomaar op het WereldWijde Web.;)

Maar nu mag ik het eindelijk van de daken schreeuwen: wij verwachten ons derde kindje rond 15 mei 2009! (meer uitleg volgt uiteraard nog)

zaterdag 4 oktober 2008

oudervereniging

Vorig jaar twijfelde ik nog een beetje, dit jaar heb ik dan toch de knoop doorgehakt, en ben ik bij de oudervereniging gegaan. Zo af en toe wat meepiepen achter de schermen van de school, en meedoen aan leuke activiteiten, het is weer iets voor mij.

En dit weekend staat de eerste activiteit op het programma: een fuif! Gisteren ben ik alvast mee gaan helpen om alles klaar te zetten (en kennis te maken met sommige leden van de oudervereniging) en vandaag mag ik dus gaan fuiven :D.

(al ben ik erg moe, en ga ik me seffes uit die zetel moeten heffen, want het is een druk dagje geweest hier vandaag...maar ik heb er toch ook wel een beetje zin in)