over werken enzo

Sinds ik mama ben, ben ik niet meer gaan werken. Alé eigenlijk al sinds ik getrouwd ben. Aangezien ons klein Amelietje toen al vertoefde in mama's buik en aangezien ik meteen van in het begin van de zwangerschap thuis was. Dan ook nog eens de luxe dat ik recht had op 5 maanden borstvoedingsverlof. En daar dan nog eens 3 maanden ouderschapsverlof aan vastgeplakt, omdat ik het nog niet over mijn hart kreeg om na 5 maanden ons Amelieke al weg te doen.

Om dan zwanger te zijn van nummerke 2 :-), en zo konden we dat nog eens overdoen. Zwangerschap, borstvoedingsverlof, ouderschapsverlof.

Tegen dan had ik de smaak van het thuisblijfmama-schap helemaal te pakken, en wilde ik toch nog wel even bij mijn kindjes blijven. Dus nam ik er nog een jaar loopbaanonderbreking bij. En dan nog een jaartje. Omdat na enkele maanden terug te onderbreken, want ik was terug zwanger :o. En nu zit ik dus weer in mijn borstvoedingsverlof.

Zolang thuisblijven had wel z'n charmes, maar de behoefte om terug te gaan werken, was er ook wel geregeld. Dat tweede jaar loopbaanonderbreking meende ik eerst niet te nemen, maar omdat toen de plannen voor nummerke 3 al wel in ons hoofdje zaten, heb ik dat toch gedaan (anders was het een paar maand werken, en terug uitvallen, en dat is er toch wel een beetje over, niet? :p )

Maar dus heb ik altijd gezegd dat ik na nummerke 3 terug zou gaan werken. In principe is ons gezinneke af (zeg nooit nooit :p). Nu niet meteen na 3 maanden natuurlijk, maar toch. 1 voorwaarde wel: HALFTIJDS! Ik wil er nog meer als voldoende zijn voor mijn kadeekes.

Dus stapte ik daarmee naar mijn werkgever, ik had altijd al gezegd dat ik halftijds wilde werken, als ik terug zou komen. Was dat niet meer mogelijk! 4/5e wel, dus kreeg ik een mooi voorstel om binnen een bepaalde werking 4/5e te werken, maar met toch wel heel veel avond-uren. Ook andere moeilijke uren in combinatie met een gezin (naar mijn mening, zeker omdat t ventje zo'n lange dagen maakt).

Na heel veel getwijfel, en het overwegen om dan toch maar 4/5e te gaan werken, moest ik toch de knoop doorhakken, en bij mijn eerste gedachte blijven, ik wil enkel halftijds werken (op deze moment toch, misschien dat dat ooit nog veranderd, vou'll never know).

Dus ja, ik voelde me genoodzaakt om mijn werk op te zeggen. Als daar geen halftijds mogelijk is, kon ik daar niet blijven werken. Hoe spijtig ook, want het was echt wel een fijn werk en een goeie werkgever! Zij wilden mijn ontslag niet geven, dus moest ik het maar doen. In overleg met mijn werkgever, eindigt mijn contract dus na mijn borstvoedingsverlof (en dat is op 12 oktober).

En dan heb ik helemaal niks, want als je zelf je opzeg doet, heb je nergens recht op. Ik zal dus maar extra lief zijn tegen 't ventje de komende maanden :p.

Maar dat betekent dus dat ik stillekesaan op zoek ga naar een halftijdse job...Zo heel stillekesaan, want mijn hart breekt als ik nog maar aan de dag denk dat ik onze Lukas ook effectief ga weg moeten doen...

Wordt vervolgd...

doopsel: de dag zelf!

Om kwart voor 3 verzamelden we met z'n allen aan de kerk. Het was een hele mooie viering, en ja, ik vond het echt wel iets hebben, dat onze 3 kindjes samen gedoopt werden. Het gaf me een heel mooi gevoel.

Ik had me dus dat tekstje voorbereid om bij aanvang van de viering voor te lezen, na 2 zinnen kreeg ik daar natuurlijk al de krop in mijn keel (en t ventje zijn gemoed schoot ook vol, dus hij kon niet overnemen) Maar op de 1 of andere manier is het me toch gelukt om me te herpakken, en heb ik mijn tekst verder kunnen lezen.

Onze kindjes hebben prima meegewerkt. Amelie en Pauline keken wel eens bedenkelijk, maar mijn worst-case scenario in gedachten (de meisjes die gillend wegliepen :o) is gelukkig niet gebeurd. En Lukas, die sliep de hele tijd maar door. Zelfs toen ze het water over zijn hoofdje deden, reageerde hij niet (dus maar even checken of hij nog leefde :o )

Na de viering was het party-time in onze eigen hof (zalig toch dat we dat nu gewoon thuis kunnen doen!). Eerst een aperitiefje! En daarna kwam er een brommerachtig autooke binnengesnord (die intrede was echt geweldig!) en daar was dus onze BBQ. Die mannen deden dat echt goed! Eerst enkele lekkere hapjes bij het aperitief, en toen het tijd was om te eten, stonden plots alle groentjes, brood, servies en bestek klaar. En het was echt heel lekker, we kunnen dit alleen maar aanraden!

Na het eten wilde ik graag nog enkele officiële fotootjes (kindjes met meter en peter, en gezinsfoto) maar al gauw bleek dat we daar eigenlijk te lang mee gewacht hadden. Want Amelie haar kaarsje was toen echt wel uit, en haar meewerking was niet meer zo ideaal. Ach ja, het was ook een drukke dag geweest (en Amelie kan daar dus minder goed mee om dan Pauline).

Dan maar de ijstaart aangesneden en ook die was overheerlijk!!! Daarna smeekte Amelie zowat om te mogen gaan slapen, dus voor haar zat het feestje er op. Pauline die bleef maar doorgaan! Totdat het meeste volk zowat weg was, en om half 11 (!!! nieuw record) ze zich in een tuinstoel neervleide om zalig in slaap te vallen!

Het was een supermooie dag en alles is verlopen zoals ik gehoopt had. Ik ben nog steeds aan het nagenieten!

doopsel: de voorbereiding

We hadden altijd al gezegd dat we onze kindjes samen gingen laten dopen. (en hiermee geef ik dus toe dat het gezinnetje af is, oooooooooh ;-)) Het leek ons wel mooi, onze kindjes samen laten dopen.

In ons dorpje is het de gewoonte om 4 kindjes per keer te laten dopen. Dat kan leuk zijn, maar ik vind een doopsel toch iets persoonlijker en ons leek het dan wel mooi om een viering voor ons gezin alleen te hebben. Dus ikke in januari al gebeld om een datum in augustus vast te leggen (de zomer leek ons een mooie maand om dat feest te houden, en jawel, goed gegokt, want we hadden prachtig weer!) en met de vraag, of het goed was onze 3 kindjes alleen te nemen. (ge kunt dat een ander kinneke toch niet aandoen, om als enige van een ander gezin gedoopt te worden ;-) )

Dat vonden ze wel mooi (het was bijna niet doorgegaan, maar soit da's een ander lang verhaal waar ik jullie niet mee ga lastigvallen) en zo geschiedde.

En ik wilde er toch iets mooi van maken. En de details moesten ook af zijn. Wij zijn nu eenmaal mensen die op het laatste moment in actie schieten, dus de laatste dagen heb ik heel wat zitten rondbollen, maar kijk, alles was in orde, mijn detailkes ook :D.

Het begon met de kleedjes. Half augustus viel mijne frank dat ik toch wel mooie kleedjes voor die dames moest hebben. Maar natuurlijk was er van de zomercollectie amper nog iets te vinden, en voor wintercollectie was het toch nog niet het juiste moment. En we hadden onze kop op wit gezet ook nog. Maar na gans Hasselt doorkruist te hebben, kwam ik op de ideale doopkleedjes voor de meisjes. Bij Lukasje besloten we het nog net iets traditioneler te doen: het doopkleedje waar mijn papa en ikzelf in gedoopt zijn, mocht hij aan (even testen of ons groot ventje er nog in paste, maar dat was gelukkig geen probleem.

Stap 2: een doopkaars. Ik kende 1 winkeltje waar ze gepersonaliseerde kaarsen maakten, maar die waren dus net in jaarlijks verlof tot eind augustus. Een persoonlijke doopkaars leek dus niet in orde te komen. Ik had me er al bij neergelegd eigenlijk, tot ik 2 dagen voor de doop naar pitou ging, voor enkele witte ballonnetjes te halen. Ten eerste deed ik daar de ontdekking dat ze daar heel mooie persoonlijke ballonnen maakten, en ik kon het echt niet laten om daar iets uit te kiezen. Ten tweede ontdekte ik dus dat die daar ook kaarsen met foto's maakten. Dus heb ik er daar maar meteen eentje besteld. Iets later op de dag viel bedacht ik me ook nog dat dat ook wel een mooi cadeautje voor de meters en de peters zou zijn, zo'n kaars met een foto van hun doopkindje op, dus bestelde ik maar liefst nog 6 kaarsen bij. En dat was allemaal geen probleem he! Waren de meters en de peters ook meteen in orde, want ook daarvoor was ik weer grandioos laat. Dus met de missie enkele witte ballonnen te gaan kopen, kwam ik thuis met een bestelling voor 7 kaarsen en 2 grote ballonnen (en oh ja ik had mijn witte ballonnetjes gelukkig ook mee!)

Stap 3: het eten. Daar zijn we zeker een maand op voorhand mee begonnen. Straf he. We stapten naar Verpoorten en vroegen of die ons geen BBQke kwamen regelen. Geen probleem en daarmee was dat ook al in orde. Drank en tafels werden geregeld bij de brouwer.
Een week op voorhand besliste ik dat we toch ook nog een mooi dessert moesten hebben, en bestelde ik bij 't Kasteeltje een ijstaart (ook met foto op) en ja ook dat lukte nog!

Voila het feest kon beginnen!

Oh ja voor de afwerking compleet te maken, hebben we de meisjes (en de mama) nog een nieuw coiffeurke aangemeten.

doopsel

Gisteren zijn onze 3 kapoenen gedoopt. Verslag volgt uiteraard nog, maar als voorsmaakje alvast het welkom-tekstje dat ik had voorbereid voor de viering.

Dagelijks worden er kinderen geboren.
Je staat er nauwelijks bij stil, tot het om je eigen kind gaat.
Plots ervaar je zo'n geboorte als een wonder.
Je wordt er stil en diep gelukkig van.
Je vertelt het aan iedereen,
maar eigenlijk krijg je het niet gezegd.
Geboren worden is nieuw leven geven én krijgen.
Het is een wonder vol leven en
het begin van een wondervol leven

Amelie, Pauline en Lukas, dit moeten jullie weten,
nog nooit hebben wij liefde zo ervaren,
dan toen jullie geboren werden.
Zo'n intens geluk om je eindelijk te mogen knuffelen,
je dicht bij ons te houden, je volop te bewonderen, je reeds een troetelnaampje toe te juichen…
Pas toen beseften we hoe dankbaar wij zijn dat jullie ons leven verrijken.

Beste familie, onze vreugde is groot dat wij onze kindjes hun doopsel samen met jullie mogen vieren. Dat we onze kinderen de kracht mogen geven hun eigen leven te leiden.

Leef Amelie, Pauline en Lukas, leef zonder vrees, leef onder de mensen, speel en leer, geniet van de liefde die wij je zullen geven.

Wat het leven worden zal, weet niemand. Maar wij beloven jullie om je te begeleiden op een lange weg en om te zorgen voor een warme thuis waar je steeds terecht kan, zodat ook jij later bereikbaar bent voor wie liefde nodig heeft.. Je mag bij ons jezelf zijn, je mag dromen… Je kan altijd op ons rekenen.

over slapen enzo.

Uitroepen dat er eentje doorslaapt hier, dat durf ik meestal niet zo goed. Bij de meisjes durfde ik namelijk die fout wel eens te maken, en je kon er zeker van zijn dat ze dan de nacht nadien terug wakker gingen worden.

Maar ondertussen is het toch al enkele weekjes (zo'n week of 4) dat ik hem rond half 11 's avonds in zijn bedje leg, en dat hij het uithoudt tot 's morgens. Dus ik fluister nu heel stilletjes dat hij toch al een beetje doorslaapt! Dus 's nachts doet dat ventje dat best wel goed!

Maar omdat ons kereltje zo snel groeit, begint zijn wiegje wel erg krap te worden. En megasofte mammie wil helemaal nog geen afscheid nemen van dat wiegje -want ja, tis toch wel de allerlaatste keer geweest. Om de pijn dan toch een beetje te verzachten, bedje terug uit elkaar gehaald en op onze kamer terug in elkaar gestoken. Ik ging hem toch nog niet op een kamer helemaal alleen leggen, zeker?

Dus zaterdagnacht had ik hem voor het eerst in zijn bedje gelegd. Nog minstens een kwartier superemo naar zitten kijken, wat lag mijn kleintje daar nu in zo'n groot bed?

Nu moet je weten dat Lukas altijd goed vast slaapt als ik hem 's avonds neerleg (hij valt in slaap aan de borst).

En ja, rond 1 u 's nachts kreeg Lukas plots in de mot dat hij niet meer in zijn supergezellig wiegje lag, met greot verdriet als gevolg. En we hebben toch wel een uur met hem moeten rondlopen vooraleer hij er ook maar aan dacht om verder te slapen. In zijn wiegje :o.

Nu ga ik hem eerst overdag een beetje laten wennen aan zijn bedje, maar tja hij heeft in dat wiegje toch nog een paar centimeter op overschot, dus ik hou hem toch nog maar even daar. Hij wil dat zelf (goed excuus he!)

Overdag slapen is een ander paar mouwen. Dat wil hij enkel op mijne arm. Van het moment dat ik ook maar het lef heb om hem in zijn wieg te leggen, gaan die oogjes weer wijd open, en wil hij eruit. Dus dat is de eerste stap die ik moet overwinnen. Lukasje leren slapen overdag. En niet enkel op de arm!

en hij groeit verder

Lukas is op 14 weken en 1 dag oftewel 3 maanden en 1 week nog eens naar Kind en Gezin geweest. Het verdict: 64,5 cm en 6 kg 490.

Gewicht: p50
Lengte: p90!!!!!!!!! Da wordt ne lange!

En zijn prikje -zoals ik het moet noemen van de meisjes, spuit is taboe- heeft hij ook weer overleefd!

dat tutje

Wat is er erger (voor een tuttend driemaanderke) dan er in geslaagd te zijn dat tutje (dat naast hem ligt) vast te pakken, en dan de weg naar je mond niet meer vinden?

enfant terrible

Al heel wat maanden voeren we met Pauline een vreselijke strijd. Wat is dat meisje moeilijk geworden, zeg! Soms echt zo erg dat ik ze graag eens even buiten zou willen zetten, om me daar (als ik ze zo lief in haar bed zie slapen) later enorm schuldig over te voelen.

Al moeten we de meid wat respijt geven. Kleuter geworden. In een klas gegooid worden met veel te veel kleuters, dat na elk instapmoment nog groter werd. Verwerk dat maar eens. Yep thuis kan het bommetje dan al eens ontploffen.

Bijna 3 jaar de kleinste geweest. En dan hup, komt daar zo'n klein lief broertje, en wordt zij 'de middelste'. Mensen kijken nu niet meer eerst naar haar, maar naar dat lief klein hummeltje. Om dan te horen hoe schattig en knap en lief hij wel is. En naar die nieuwe grote zus wordt vaak niet meer omgekeken. Je zou het er voor minder moeilijk mee hebben. Aandacht heeft ze al heel haar leventje moeten delen met grote zus, en nu komt daar nog een kleine broer bij, die ook nog eens zoveel aandacht nodig heeft. En dat kleine broertje is er altijd en overal bij, want hij moet nu eenmaal om de 3 uur eten, en daar kan alleen mama voor zorgen.

Als je daar even bij stilstaat, kan het niet anders dan dat ze het wat moeilijk heeft. En oh ja, ze is dan ook nog eens 3 jaar, dat is toch één van die apenjaren, waarin ze volop moeten puberen. Hoe in godsnaam kon ik verwachten dat dat makkelijk ging verlopen?

De theorie ken ik maar al te goed. Maar de praktijk kan oh zo moeilijk zijn. Als ze voor de 800ste keer haar tong uitsteekt. Als ze voor de 7 miljoenste keer haar wispelturigheid uittest op mij. Als ze weer maar eens ruzie heeft met de zus. Als ze gewoon 'astrant' is. (geen idee of dat een AN-woord is :o) Als ze weer eens antwoordt: 'ik doe dat toch'. Als ze weer maar eens in haar broek plast. Als ze gilt, als ze boos wordt.

Het is echt een strijd. En ja, ik kan er mijn geduld in verliezen, hoe vreselijk ik dat ook vind. Het is op dit moment meestal gewoon niet aangenaam vertoeven als zij in de buurt is, en dat vind ik echt erg. Want je loopt al gauw op de tippen van je tenen. En je verdraagt al gauw eens wat minder van haar. En je wil niet dat zij de dupe wordt, maar als ze weer maar eens vergeet lief te zijn, maak je je toch weer boos.

En elke morgen neem ik me opnieuw voor heel geduldig aan de slag te gaan met haar, de juiste aanpak te zoeken. En het lukt toch niet altijd. Om dan met goede moed opnieuw te beginnen.

Maar als het zo maanden blijft aanslepen, is dat ook wel frustrerend. Maar kom, we zien die kleine meid nog steeds dolgraag, en we proberen haar door die moeilijke periode heen te helpen. Samen komen we er wel.

Al kan af en toe eens klagen ook een beetje deugd doen. Dus bij deze.

nieuwe bongo-bon

zwemdagje

Al ongeveer zo'n maand of 2 zeur in aan het ventje zijn hoofd om op vakantie te gaan deze zomer. Maar het ventje ziet dat niet zitten. Maar ik kreeg hem dan toch zover om een week congé te nemen, om wat leuke uitstapjes te doen, da's ook wel leuk. Dat weekje heeft hij dan nog gereduceerd naar 3 dagen, want hij is toch oh zo onmisbaar op het werk, en het-is-zo-druk-op-t-werk-schatje, maar ik heb me daar dan maar bij neergelegd.

Na technopolis en een dagje shoppen en mosselkes eten, stond er nog een dagje zwemmen op het programma. Van een vriendin had ik de tip gekregen eens te gaan zwemmen in de ijzeren man te Weert. Een subtropisch zwembad, vele goedkoper als die van centerparcs hier. En voor ons is het zo'n 3 kwartiertjes rijden, dus daar kunnen we het niet voor laten.

Awel, dat zwembad is een echte aanrader. Voor elke leeftijd. Ons Pauline is niet zo'n durvertje, maar ook zij heeft zich prima kunnen uitleven. Al heeft ze vandaag haar grenzen verlegd. Ze is op de grote glijbaan geweest, en ze is in dieper water gedurfd dan tot aan haar knieën.

Je hebt er een leuk peuterbadje. Dat was een groot succes bij ons Pauline. Amelie was dan niet weg te slaan uit het bad waar om het half uur golven kwamen. Duiken, springen, ze was niet te houden. Ja, je merkt het wel aan haar dat ze kleuterzwemmen volgt, vind ik. De grote glijbaan was bij beiden een topper. Dan is er nog een ander zwembadje, ook ideaal voor onze meisjes. Niet voor de allerkleinsten, maar ook niet voor de groten. Daar heeft Pauline dus haar grenzen verlegd!

En dan waren we buiten nog niet gaan kijken. Ook daar zijn nog enorm veel zwembaden, ook voor elke leeftijd. De meisjes zijn heel de dag in het water geweest en waren echt supervrolijk. Het was echt genieten voor ons allemaal. We gaan dus zeker nog een keertje gaan.

En onze Lukas...tja die was erbij en keek ernaar ;-). En ja, ook slapen heeft hij gedaan :-)

Technopolis

Op 6 augustus waren we 5 jaar getrouwd. jawel jawel nen jubilee. Maar omdat onze Lukas nog een trouw borstdrinkertje is en mama dus geen zotte/zatte toeren wil uithalen, wordt de fuif uitgesteld naar volgend jaar (en aangezien de 6e dan op ne vrijdag valt, en we dan ook nog een 30- en 40-jarigfeest tegelijkertijd kunnen houden).

Maar toch wilden we iets leuks doen, samen met de hele bende, aka onze kids, en zo trokken we dus naar technopolis. Ik wist niet heel zeker of het ging meevallen, omdat ze daarvoor toch nog vrij jong zijn, maar het was een succes! Of ze effectief iets bijgeleerd hebben, daar zwijg ik over, maar ze hebben zich geamuseerd! We hadden zelfs tijd tekort. Energie dat die dames hebben, niet te doen! En onze Lukas, die was erbij en keek ernaar (of lag te slapen).