enfant terrible

Al heel wat maanden voeren we met Pauline een vreselijke strijd. Wat is dat meisje moeilijk geworden, zeg! Soms echt zo erg dat ik ze graag eens even buiten zou willen zetten, om me daar (als ik ze zo lief in haar bed zie slapen) later enorm schuldig over te voelen.

Al moeten we de meid wat respijt geven. Kleuter geworden. In een klas gegooid worden met veel te veel kleuters, dat na elk instapmoment nog groter werd. Verwerk dat maar eens. Yep thuis kan het bommetje dan al eens ontploffen.

Bijna 3 jaar de kleinste geweest. En dan hup, komt daar zo'n klein lief broertje, en wordt zij 'de middelste'. Mensen kijken nu niet meer eerst naar haar, maar naar dat lief klein hummeltje. Om dan te horen hoe schattig en knap en lief hij wel is. En naar die nieuwe grote zus wordt vaak niet meer omgekeken. Je zou het er voor minder moeilijk mee hebben. Aandacht heeft ze al heel haar leventje moeten delen met grote zus, en nu komt daar nog een kleine broer bij, die ook nog eens zoveel aandacht nodig heeft. En dat kleine broertje is er altijd en overal bij, want hij moet nu eenmaal om de 3 uur eten, en daar kan alleen mama voor zorgen.

Als je daar even bij stilstaat, kan het niet anders dan dat ze het wat moeilijk heeft. En oh ja, ze is dan ook nog eens 3 jaar, dat is toch één van die apenjaren, waarin ze volop moeten puberen. Hoe in godsnaam kon ik verwachten dat dat makkelijk ging verlopen?

De theorie ken ik maar al te goed. Maar de praktijk kan oh zo moeilijk zijn. Als ze voor de 800ste keer haar tong uitsteekt. Als ze voor de 7 miljoenste keer haar wispelturigheid uittest op mij. Als ze weer maar eens ruzie heeft met de zus. Als ze gewoon 'astrant' is. (geen idee of dat een AN-woord is :o) Als ze weer eens antwoordt: 'ik doe dat toch'. Als ze weer maar eens in haar broek plast. Als ze gilt, als ze boos wordt.

Het is echt een strijd. En ja, ik kan er mijn geduld in verliezen, hoe vreselijk ik dat ook vind. Het is op dit moment meestal gewoon niet aangenaam vertoeven als zij in de buurt is, en dat vind ik echt erg. Want je loopt al gauw op de tippen van je tenen. En je verdraagt al gauw eens wat minder van haar. En je wil niet dat zij de dupe wordt, maar als ze weer maar eens vergeet lief te zijn, maak je je toch weer boos.

En elke morgen neem ik me opnieuw voor heel geduldig aan de slag te gaan met haar, de juiste aanpak te zoeken. En het lukt toch niet altijd. Om dan met goede moed opnieuw te beginnen.

Maar als het zo maanden blijft aanslepen, is dat ook wel frustrerend. Maar kom, we zien die kleine meid nog steeds dolgraag, en we proberen haar door die moeilijke periode heen te helpen. Samen komen we er wel.

Al kan af en toe eens klagen ook een beetje deugd doen. Dus bij deze.