Het moest er ooit van komen, met ons spring-in-t-veldje. Maar natuurlijk hoop je liever niet. Maar gisteren was het dan zover. Maar het kwam niet zozeer door klimpartijen of zoiets (waar je het eerder bij zou verwachten) maar door een stom struikelingske...
We waren namiddag bij iemand op bezoek geweest, en toen we thuis kwamen, was de papa ook net thuis. Amelie was zo superenthousiast dat ze rondjes rond de tafel begon te rennen, met het nodige gegieber erbij. En toen gebeurde het...Amelie struikelde en viel recht met haar voorhoofd tegen een scherpe kant van de chauffage aan. Ze begon meteen te wenen. Ik ging naar haar kijken en zag dat ze bloedde. Ik bekijk de wonde even en ik zie meteen dat dit zeer ernstig is...een enorm diepe wond. Het bloed stroomt eruit. Meteen de keukenrol erbij gehaald en op haar wonde gehouden. Dit is een spoedgeval. Werner neemt Amelie van me over en ik spurt naar de overburen of zij even bij Pauline kunnen blijven (Werner en ik willen allebei Amelietje steunen als we naar het ziekenhuis moeten gaan). De man is thuis en komt meteen mee. De vrouw is even haar zoon wegbrengen (zij komt elke dinsdag en donderdag een uurtje op de meisjes letten, als we met een overlappingsuurke zitten als ik naar de les ben, en Werner nog niet thuis is van zijn werk) maar zal meteen nakomen als ze thuis is.
Ik ga nog gauw een compres halen, zodat de wonde dichtgehouden wordt, als we naar het ziekenhuis rijden. Gelukkig is het ZH voor ons niet ver en op 5 minuutjes zijn we daar. We checken in op spoed en krijgen te horen dat het enorm druk is, en we even in de wachtzaal moeten wachten.
Flinke Amelie is ondertussen erg stil, ze is een beetje onder de indruk. Aangezien we nog niks gegeten hebben, en we snel thuis vertrokken zijn, zal ons lieve meisje ook wel honger beginnen te krijgen...
Mimi heeft net late, dus ik ga even naar haar afdeling om te zeggen dat we met ons Lieke op spoed zijn aanbeland. En dan komen de traantjes, het moet even allemaal van me af. Ik zie er ook tegenop, hoeveel schrik gaat ons schatje niet hebben als ze dat moeten gaan hechten (want dat is me overduidelijk, de wonde is zo diep...) Mimi geeft wat koekjes mee, de eetkar was net weg, en ik vertrek terug naar spoed. Amelie begint meteen gulzig te eten. Ze vraagt ook al om te mogen stappen, dus de wonde is al heel even vergeten.
En dan mogen we mee naar de kinderbox. Een vriendelijke verpleegsgter leidt ons daar naartoe. Het is een erg mooie box, versierd met tekeningen van winnie the pooh. Er staat een hele doos met speelgoed, een verzorgingskussen en zelfs een potje. De verpleegster heeft een zoontje dat ongeveer even oud is als Amelie en ze kan zich perfect inbeelden hoe we ons nu voelen. We hebben dan ook enorm veel aan haar gehad. Zij heeft er ook voor gezorgd dat de dokter zo snel mogelijk naar ons is gekomen.
Ondertussen komt mimi even piepen en Amelie laat zich de aandacht welgevallen, ons bezeke. Dan gaat de verpleegster even naar de wonde kijken en mag ze op het bed gaan liggen. Dat valt minder mee, want ze begint hard te wenen. De wonde wordt ontsmet en dan mag ze terug bij mama op de schoot. Mimi vertrekt ook terug naar haar afdeling, want ook daar is het druk.
En niet zoveel later komt de dokter aan, ook hier treffen we het, een enorm vriendelijke man. Hij schrikt van die diepte van de wond. Het is dan ook meer als een centimeter diep, en lang is de wond ook al...arm meisje toch. Ze ziet de dokter en ze voelt al dat er iets op til is, en begint wat te zeuren. Als we ze terug op tafel moeten leggen, begint ze hard te wenen. De dokter drukt een paar keer op de wonde en het bloed spuit er uit...Er is blijkbaar een aderke geraakt (ik schrik meteen, maar blijkbaar kan dat geen kwaad) maar het is natuurlijk een verschrikkelijk zicht als je dat ziet bij je eigen kind, dat dan ook nog eens doodsangsten uitstaat. En dan komen ze af met een enorm grote spuit...De dokter vraagt of we er tegen gaan kunnen, dat we anders buiten moeten gaan staan. Maar ik wil niet van Amelie haar zijde wijken, Werner en ik zijn haar 2 vertrouwenspersonen en als wij dan nog eens gaan buiten staan...nee dat wil ik niet. Als hij de verdoving aan het zetten is, krijg ik het echter erg benauwd, word ik misselijk en voel ik me wegdraaien. Ik kan niet anders als even naar buiten gaan. Even naar de wc, eens goed ademhalen en dan terug. Ik wil mijn dochter steunen. Werner, die normaal ook absoluut niet tegen bloed kan (hij kan het zelfs heel slecht verdragen...) houdt zich ook heel sterk. Deze keer pak ik er wel een stoeltje bij, zodat ik kan gaan zitten. En ik hou Amelie haar handje vast. En Werner aait over haar been. Het hechten duurt lang...erg lang. Maar wat is Amelie flink, ze spartelt niet tegen...ze weent wel de hele tijd (op het einde gaat het over in monotoon zeuren) maar ze laat het mooi gebeuren. De dokter gaat heel secuur te werk, om het litteken zo klein mogelijk te kunnen houden. En na een heel lang half uur, en veel te veel draadjes, en een fantastische dokter en verpleegster die er echt respectvol mee omgaan, zit het erop. Amelie mag bij me op de schoot en onze dappere meid stopt meteen met huilen. Ze neemt het dessertje van de dokter in beslag (een cakeje) en moefelt dit meteen binnen. En dan begint ze vrolijk te vertellen. Zo'n fantastische meid, zeg. Van de verpleegster krijgen we nog enkele mooie tekeningen van winnie the pooh, nijntje en... BUMBA mee, ze krijgt een opgeblazen handschoen (met gezicht en plakker op voorhoofd :) mee en we mogen terug naar huis keren. Mimi komt Amelietje nog uitwuiven.
Ondertussen zit de wachtkamer boemvol (we zijn net voor de erg grote drukte aangekomen, blijkbaar) en iedereen zegt heel vriendelijk dada tegen Amelie (waarschijnlijk hebben zij allen Amelie haar verdriet mogen meebeleven...)Ik moet zeggen dat het me wel wat deed, in deze tijd waar zwijgen in een wachtkamer gewoonte is, iedereen nu toch erg meeleefde met onze kleine meid. En dan is het tijd om ons ander dochtertje ook terug in de armen te sluiten en de meisjes slapen te leggen.
Amelie heeft goed geslapen, om half 7 is ze even in paniek geschoten. Nog een perdolannetje gegeven. 'nie slapen' was toen de boodschap, maar nadat Werner en ik eens goed gegeeuwd hadden, ontdekte ze dat Melie toch nog moe was, en heeft ze zonder één kik te geven, nog een dik uurtje doorgeslapen.
En vandaag was ze ook weer de vrolijke meid zoals we ze kennen.
De mama zelf is er toch niet goed van geweest, en ik heb zo'n spijt dat dit is moeten gebeuren.
Maar tegelijkertijd ben ik zo enorm trots op Amelie, want ze heeft zich echt heel flink gedragen! Wat een dappere meid!
