Gisteren was het carnavalstoet in het dorp waar mijn grootouders wonen. Amelie had dat nog niet op haar palmares staan, dus leek me dit wel het ideale moment.
En we hadden nog extra geluk, want het was stralend weer...Dus nadat Paulinetje bij mimi 'gedropt' was, om haar middagdutje te kunnen doen, ging mama Fie eens supersportief doen, en besloot ze met de fiets te gaan. (Ik zal maar niet vertellen dat ik al uitgeput was van thuis tot bij mijn ouders te rijden, zeker...maar ik kan het op de wind steken ;) )
Voormiddag hadden we ook al een kort fietstochtje gedaan, en Amelie geniet er van ('fijn' zegt ze dan *smelt*), als dat geen aanmoediging is om meer te gaan fietsen (en het is nog goed voor de lijn ook!)
Dus ons veloke op en richting stoet. Amelie heeft de brommer ontdekt, en sindsdien roept ze dit vol enthousiasme als er weer eens ene passeert. Het tochtje verliep goed, en toen kwamen we aan de plaats waar we moesten betalen om binnen te mogen. 2,5 euro om de stoet te mogen zien.
Meneer die het geld vroeg, sprak ons Amelieke ook aan (het aansprekingspunt van de laatste weken is hare reuzeplakker op haar voorhoofd natuurlijk) en ons madammeke kreeg weer even streken, en voerde haar vaardigheid 'negeren en eigenwijs zijn' als de beste uit.
Na een boeiend gesprek dus tussen man die het geld vroeg en ons Amelie (haha), maar verder richting grootouders. Veel kindjes om mee te spelen, die ze trouwens al aan het zoeken was van het begin van ons fietstochtje ('kindje zoek'). Even wennen maar haar vaardigheid 'negeren en eigenwijs zijn' liet ze gelukkig achterwege'.
En toen kwam de stoet. Het duurde geen 5 minuten vooraleer Amelie de functie van een carnavalstoet doorhad: op de snoepjes vliegen, oprapen en in het zakje steken. Een kind van (bijna) 2 jaar heeft trouwens ook een ongelofelijke aantrekkingskracht, en de knuffels ed werden persoonlijk overhandigd. Het eerste cadeauke nam ze nog even twijfelachtig aan, maar daarna wist ze wel wat ze moest doen.
Als er iemand kwam met meerdere snoepjes in de hand, nam ze die, op een zeer rustig tempo, 1 voor 1 uit de hand. De persoon in kwestie begon altijd te trillen van ongeduld(want de wagens wachten niet he), dus hielp ik ze maar een handje.
De muziek stond haar ook al aan, en al gauw stond ze te shaken en rond te lopen (als ze geen snoepjes moest rapen, natuurlijk) (oh jee, wat lijkt ze toch hard op de mama qua karakter). Op het einde toe werd ze echt wel wild, dus de stoet mocht stoppen...Maar ze heeft er echt van genoten!!!
En we hadden nog extra geluk, want het was stralend weer...Dus nadat Paulinetje bij mimi 'gedropt' was, om haar middagdutje te kunnen doen, ging mama Fie eens supersportief doen, en besloot ze met de fiets te gaan. (Ik zal maar niet vertellen dat ik al uitgeput was van thuis tot bij mijn ouders te rijden, zeker...maar ik kan het op de wind steken ;) )
Voormiddag hadden we ook al een kort fietstochtje gedaan, en Amelie geniet er van ('fijn' zegt ze dan *smelt*), als dat geen aanmoediging is om meer te gaan fietsen (en het is nog goed voor de lijn ook!)
Dus ons veloke op en richting stoet. Amelie heeft de brommer ontdekt, en sindsdien roept ze dit vol enthousiasme als er weer eens ene passeert. Het tochtje verliep goed, en toen kwamen we aan de plaats waar we moesten betalen om binnen te mogen. 2,5 euro om de stoet te mogen zien.
Meneer die het geld vroeg, sprak ons Amelieke ook aan (het aansprekingspunt van de laatste weken is hare reuzeplakker op haar voorhoofd natuurlijk) en ons madammeke kreeg weer even streken, en voerde haar vaardigheid 'negeren en eigenwijs zijn' als de beste uit.
Na een boeiend gesprek dus tussen man die het geld vroeg en ons Amelie (haha), maar verder richting grootouders. Veel kindjes om mee te spelen, die ze trouwens al aan het zoeken was van het begin van ons fietstochtje ('kindje zoek'). Even wennen maar haar vaardigheid 'negeren en eigenwijs zijn' liet ze gelukkig achterwege'.
En toen kwam de stoet. Het duurde geen 5 minuten vooraleer Amelie de functie van een carnavalstoet doorhad: op de snoepjes vliegen, oprapen en in het zakje steken. Een kind van (bijna) 2 jaar heeft trouwens ook een ongelofelijke aantrekkingskracht, en de knuffels ed werden persoonlijk overhandigd. Het eerste cadeauke nam ze nog even twijfelachtig aan, maar daarna wist ze wel wat ze moest doen.
Als er iemand kwam met meerdere snoepjes in de hand, nam ze die, op een zeer rustig tempo, 1 voor 1 uit de hand. De persoon in kwestie begon altijd te trillen van ongeduld(want de wagens wachten niet he), dus hielp ik ze maar een handje.
De muziek stond haar ook al aan, en al gauw stond ze te shaken en rond te lopen (als ze geen snoepjes moest rapen, natuurlijk) (oh jee, wat lijkt ze toch hard op de mama qua karakter). Op het einde toe werd ze echt wel wild, dus de stoet mocht stoppen...Maar ze heeft er echt van genoten!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten