Koud

Het is koud, koud, koud. Naar mijn mening té koud! Ik ben daar echt niet happig op, dus begin nu al hoopvol uit te kijken naar de lente.

Pauline vindt dat ook helemaal niet leuk, die koude. As ze langer als een paar minuten buiten moet zijn, begint ze gewoon te wenen omdat het zo koud is (en handschoenen vertikt ze om aan te doen *zucht*)

Dus ja, dat leidt (of moet ik zeggen: lijdt) tot 'plezante' taferelen. Deze morgen begon ze al te wenen, als ik 2 minuutjes aan de schoolpoort met iemand bleef babbelen omdat het zo koud was.

Namiddag begon dan het echte avontuur. We mochten Amelie gaan halen, en omdat die parking vlak aan de poort altijd al een half uur op voorhand volstaat, zet ik me meestal een parking iets verder, wat een paar minuutjes stappen is. Ik had de slee mee, omdat ik dat aan Amelie beloofd had, als ik merk dat die mannen van de gemeente het padje 'gesneeuwruimd' hadden (ze doen ook eens iets...) Dus ik mocht de slee dragen tot aan de school. Toen was Pauline nog goedgezind en stapte ze mee. Aan de poort is ze echter beginnen wenen, en natuurlijk liet Amelie haar klasje juist dan op zich wachten. Ze stopte pas met wenen, als ze Amelie zag, en toen wilden ze samen een tochtje op de slee.

Dan maar een ommetje gemaakt, zodat ze toch even op de slee konden zitten, en ik had al gepland het niet te lang te maken. Maar toch nog te lang voor Pauline, want ze begon te wenen, en wilde niks meer, niet op de slee, niet stappen... Dus Pauline op de arm, Amelie op de slee voorttrekken. Ik kan je verzekeren, geen lachertje. En aan ons padje, mocht de slee gepakt worden, én Pauline. Gelukkig was Amelie wel heel flink, maar Pauline stopte geen moment met wenen.

Maar we zijn aan de auto geraakt, in de auto geraakt en zelfs thuisgeraakt, al was het de hele tijd met een wenende Pauline.

En op die momenten vraag ik me af hoe ik dat in godsnaam ga klaarspelen met 3 kindjes...:o