over ziek zijn en verhuizen

De kerstfeestjes waren net gepasseerd (en met 'net' bedoel ik dus hooguit een uur na het laatste feestje) als mijn neusje begon te snotteren. 's Anderendaags had ik het meteen al goed zitten: sinusitus op zijn Sofies. En dat is dus eentje om niet mee te lachen. Die avond een topt100avondje laten schieten, en op tijd mijn bed ingekropen, want eigenlijk kon ik het me niet permitteren om ziek te zijn. De verhuis kwam namelijk wel heel erg dichtbij, en ik wilde nog heel wat dingen op voorhand doen.

Maar dat was dan zonder die ellendige bacteriën geregeld. In plaats van elke dag me terug een beetje beter te voelen, werd ik maar zieker en zieker en zieker. Elke vrije moment kroop ik in mijn bed, maar het hielp juist niks.

Ventje was ook al niet 100 %, maar het laatste dat ik wilde, was onze verhuis uitstellen. Dus op dinsdagmorgen toch maar naar de dokter, want ik kon echt niet meer. Ik voelde me 'op', en het hard labeur moest nog beginnen.

't Was meteen duidelijk, dat ik en mijn zwanger lichaam het niet alleen aankonden, dus toch maar antibiotica. Ook ventje kreeg AB. Helaas waren het geen wonderpillen, en voelde ik me vrijdag nog steeds helemaal niet zoals het zijn moest. Maar het ging wel, en we vlogen erin.

Vrijdag was kuisdag. Aangezien ik zo ziek was geweest, was er dus niks op voorhand gebeurd, dus wisten we wel wat doen die dag. Alles van boven tot onder werd onder handen genomen. 's Avonds was ik doodop. Mijn hoofd gloeide en mijn buik deed zeer.

's Anderendaags stond ik op, stijve benen. En nog steeds niet helemaal genezen. Maar het was de dag van de verhuis, dus we gingen ervoor. Voormiddag alles boven leeggemaakt (wederom omdat ik op voorhand niks had kunnen doen) en namiddag kon ik al wat beginnen intassen (het grote verhuiswerk was voor de rest).
's Avonds hadden we een huis vol rommel, maar alles wat beneden moest staan, stond beneden.
Een cinemake meegepikt (eindelijk loft gezien!) om toch wat te ontspannen. En daarna toch maar snel het bedje in.

Zondag hadden we dan nog een hele dag om alles een plaatsje te geven, en mijn keuken helemaal te organiseren (had ik ook op voorhand te doen).
Rond 18 u zouden de kindjes terugkeren, het werd nog even een race tegen de klok, maar alles stond netjes toen onze meisjes binnenkwamen (ok we hebben met een paar dingen gefoeteld, maar dat komt nog wel ;-))

En toen voelde ik me volledig geradbraakt, ik kon amper nog stappen. Maar ik was echter ook heel heel tevreden, want we waren toch maar verhuisd. Het was ons toch maar gelukt. En nu geniet ik al 2 dagen van ons volledige huis. (mijn afwasmachine doet het prima *juich*)

Genezen ben ik nog steeds niet helemaal, maar ik voel me wel al beter. Al blijft die verdomde neus me parten spelen. Ach ja, alles op zijn tijd zeker?

De meisjes vinden het prachtig, zo veel speelruimte. Al is het toch wel een hele aanpassing ook, wat ik toch ook wel merk aan hun vervelende (en vermoeiende) gedrag.

Maar we zijn verhuisd :-).
Aan die verdere afwerkingen denken we deze week NIET *stttt*