sneeuwpret

Gisterenmorgen stonden we op, en het had gesneeuwd! Alles was wit! De meisjes keken hun ogen uit. Deze kans mochten we niet laten schieten, en we maakten ons dus klaar voor een sneeuwwandeling. Eerst nog even langs Werner zijn ouders, om de kodak uit te halen (de onze is kapot...), dan langs mijn ouders om de slee uit te halen, om dan richting de Teut te gaan (daar kan je mooi wandelen) Door al dat geslenter werd het toch wel een beetje spannend, want het begon enorm hard te dooien. Zouden we nog sneeuw aantreffen op onze tocht?

Maar jawel, sneeuw genoeg en heel veel wandelaars die ook van de sneeuw wilden genieten. En we waren niet de enige die een slee bij hadden.

Werner had er zo'n zin in, om de slee te trekken met 2 vrolijke meiden op. Tja...onze meiden zijn speciallekes he. Pauline wou er na 1 seconde al af, en Amelie heeft het misschien een halve minuut volgehouden. Ze vonden er niks aan. Amelie wilde wel papa op de slee voorttrekken, maar dat gaf ze ook vrij snel op :D.

Dan maar wat wandelen in de sneeuw. Amelie vond het super. Maar Pauline weigerde ook maar 1 stap in de sneeuw te zetten, dus die bleef op de arm.
Werner gooide nog een sneeuwballetje, maar dat vond Amelie dan weer niks.

Ok dan gingen we maar voor een sneeuwman. Een ieniemienie exemplaarke hebben we neergeplant en toen wilde Pauline zelfs heel even dat ding bewonderen.
Daarna hebben we ze maar op het zandpaadje laten wandelen waar de sneeuw al weg was. En toen was ze ook content...

Amelie vond het wel leuk in de sneeuw, maar op een gegeven moment had ze het wel gehad, en dan zijn we maar braafjes weer naar huis gekeerd ;).

Amelie heeft wel weer iets bijgeleerd: 'sneeuw is wel koud, he mama'