spaarcentjes

Onze meisjes hebben allebei een spaarpotje, waar af en toe al eens een centje in belandt. Nu had Werner het lumineuze idee de kindjes toch eens te leren wat spaarcentjes nu eigenlijk betekenen, en dat ze met hun eigen centjes iets leuks mochten gaan kopen (spaargeld zet je toch niet meer op een bank, in deze tijd he? :D)

Vandaag ging ik dat idee dus omzetten in een actieplan. De meisjes gingen superenthousiast hun spaarpotjes halen, maar toen ze hoorden dat we de centjes gingen tellen, ipv er gewoon terug in te steken, kwam al het eerste protest. Mijne uitleg (met handen en voeten) dat ze er een mooi speelgoedje voor konden kopen, werd duidelijk niet zo goed begrepen. Soit, uiteindelijk tot een compromis gekomen dat ze een deel van hun spaarcentjes terug in het spaarpotje mochten steken, en dat we met het andere geld naar de speelgoedwinkel trokken. Zo gezegd, zo gedaan, en de meisjes hadden toch wel het mooie bedrag van 20 € per kind.

Dan begon het grote avontuur. Naar de speelgoedwinkel waar ze zelf mochten kiezen wat ze wilden. Tja wat willen 2 meisjes van 2 en 3 jaar nu eigenlijk? ALLES wat in die speelgoedwinkel staat, natuurlijk. Al gauw lagen heelder speelgoedrekken in mijn kar, en moest ik de pretbederver zijn om te zeggen dat ze daar slechts 1 stuk van mee mochten nemen (en dat niet duurder mocht zijn dan 20 €). Pogingen (door mama) om alles netjes in de rek terug te zetten, ging gepaard met pogingen van de meisjes om zoveel mogelijk van de rekken te zwieren. En wie zou er nu het snelste zijn? Uiteindelijk toch ook weer tot een compromis gekomen, dat ze ieder 1 ding kozen (het eerste wat in de kar belandt was is het uiteindelijk geworden) en dat we dan zo snel mogelijk richting kassa spurtten.
Aan de kassa hangen natuurlijk van die heerlijke snoepjes, die ze toch ook weer niet kregen van de mama, zeker, maar we zijn veilig uit de winkel geraakt zonder kleerscheuren (en zonder snoepjes)

Een kruipende pony en een kruipende (enerverende) baby rijker, reden we naar huis voor avontuur nummer 3. Die dingen zijn altijd zo ellendig vastgemaakt dat ik zo'n half uur per stuk nodig had om dat los te krijgen, en dan liefst nog met 2 ongeduldige kinderen op mijn schoot. Maar ook dat is me weer gelukt, en daarna zijn ze zoet met hun aanwinsten gaan spelen. En de namiddag was om vooraleer ik het doorhad ;). Maar of het nu echt een stressloze namiddag was??