1 week!

Of toch bijna! Morgen om 1.24 u is ons Lukasje al een week oud. Het gaat vooruit.

Ik had me voorgenomen deze keer, zeker omdat het de laatste keer is (alhoewel nog een broertje voor Lukas ;))echt te genieten van de zogenaamde 'kraamperiode'. De vorige keren heb ik dat eigenlijk wat te weinig gedaan. Bij Amelie frustreerde ik me maar dat ik niets gepoetst kreeg die eerste weken, en bij Pauline wilde ik zeker Amelie zo weinig mogelijk in de steek laten.

Maar nu wil ik toch van die laatste babyperiode zoveel mogelijk genieten. Dus koos ik alvast voor 'the full version' in het ziekenhuis (bij Pauline was ik vroeger naar huis gekomen). De meisjes waren erop voorbereid, dus hoopte ik dat ze daar wel mee om zouden kunnen. En awel, voor mij was het puur genieten. Een derde is nu eenmaal niet meer zo populair (den duts...) dus van bezoek viel het best wel goed mee. En alle vrije momenten kon ik Lukas bewonderen en knuffelen, en af en toe een dutje lukte ook. Ik heb de meisjes wel gemist, want een hele dag op die kamer lukte hen toch niet, dus ze hebben wel wat tijd bij de grootouders doorgebracht. Wel hebben ze elke nacht in hun eigen bed mogen slapen, dat wilde ik wel. Maar ze hebben de papa enorm uitgetest en vooral Pauline haar gedrag was niet zo simpel.

De eerste kennismaking met broertje was nu ook niet meteen het grootste succes, aangezien ze toen hun allergrootste kuren moesten boven halen. Je kent dat wel, op de grond smijten, zus slaan en van die toeren. Maar bezoekje 2 ging al veel vlotter, en het laatste bezoekje waren ze superzoet. Maar zij waren toch vooral blij dat mama en Lukas thuis kwamen en hebben zich dan *gelukkig* terug wat herpakt.

En wat zijn die 2 grote zussen toch zo trots. Amelie wil niet liever als de hele tijd broertje op schoot en Pauline komt er dan meestal ook bij zitten. Amelie wil ook met alles helpen, en in mate van het mogelijke betrek ik haar dan ook in zoveel mogelijk. Gisteren mocht ze met broertje gaan wandelen en dat maakte haar ook weer supertrots (voor eventjes dan toch, want zo'n koets duwen is toch niet zo makkelijk)

Broertje krijgt ook lekkere mamamelk. Dat gaat goed, op enkele gebruikelijke beginnersprobleempjes na, waar ik maar niet verder op ga ingaan, om gevoelige (lees: mannelijke) lezers te choqueren.

Maar tot nu toe, en we zullen wel zien hoe het verder verloopt, is hij vooral een heel rustig manneke. Wat een verschil met Amelie! Nu was Pauline die eerste 2 weken ook wel heel rustig, om dan enkel nog op de arm te willen, daarom dat ik nog niet te hard durf juichen. Maar elke rustige dag die we gehad hebben, hebben we dan toch ook maar gehad.

En zo lukt het me dus om inderdaad super te genieten van ons zoontje en ons voltallige gezinnetje toch ook. Dat Werner nog tot half juni thuis is, en we deze keer een kraamhulp hebben, helpt hier natuurlijk ook aan mee. Zij is vandaag voor de eerste keer hier geweest, en ze heeft al heel veel werk verricht. Al was het voor mij toch ook wel even onwennig om zo taken uit te delen.

Maar kortom, we zitten nog steeds grotendeels op ons roos wolkje te drijven, terwijl ik bij Amelie en Pauline toen toch al met babybluesjes te kampen had...