zeuren, zeuren en ...zeuren

Pauline. 2 jaar. Terrible Two. Ze hebben het woord niet voor niks uitgevonden. Amelie begon toen te rebelleren en echt astrant te doen, Pauline doet het anders. Zij zeurt. Klinkt niet zo erg, maar ik kan je garanderen, ik word er gewoonweg wild van!

Pauline heeft altijd al een redelijk hoog zeurgehalte gehad. Maar de laatste dagen overtreft ze alle zeurniveaus die er bestaan. Ze begint al te zeuren vanaf het moment dat ze haar ogen opendoet, en ze stopt pas met zeuren, zo'n 5 minuten, nadat ik ze 's avonds terug in bed gelegd heb (met een onderbreking van ongeveer een uur in de namiddag, omdat ze dan ook een dutje doet, maar het zeuren begint ook weer vanaf het openen van de ogen)

Het kan over banale dingen gaan. 'ik wil naar beneden gaan' (en dit dan zo'n 100 keer achter elkaar. Al heb ik 1000 keer gezegd dat we naar beneden gaan, zij blijft erover zeuren tot we effectief beneden zijn) 'ik wil aan tafel zitten' 'ik wil TV kijken' (en oh wee als ik 'nee durf zeggen). Over alles kan ze beginnen zeuren.

Toppunt van zeuren gaat over -als je haar een beetje kent, kan je het al raden- eten. De hele dag door -tussen al het andere zeuren door dus- zeurt ze achter eten. (om dan geen hap te eten als ze aan tafel zit, behalve bij het ontbijt, dan kan het niet snel genoeg gaan).

Zeuren over haar koe die maar weer eens ergens ligt waar ze niet hoort te liggen

Zeuren over de plaats waar ik haar wil omkleden (nee niet op de commode maar op de grond, en dan nog net op die vierkante centimeter)

zeuren over haar pyama die haar niet aanstaat

zeuren over het feit dat ik haar niet zelf in hare autostoel laat kruipen (wat haar niet lukt trouwens, maar soit)

zeuren over dat ze de autostoel niet zelf mag toedoen (kan ze ook niet zelf)

zeuren dat ik dit en dat voor haar moet brengen (en helaas voor haar, ik ben haar slaafje niet)

zeuren dat ze wil spelen dat ze aan het slapen is, maar dat haar dekentje niet vanzelf over haar komt liggen

zeuren dat die pamper nu echt niet op dat moment ververst moet worden

En ik kan zo blijven doorgaan...En het gezeur gaat heel snel gepaard met geween en -indien nodig- gebrul. Ook in de winkel als het moet (ze zeurde dat ze uit de kar wilde, ik haal haar eruit, en ze begint te zeuren dat ze er terug in wil, wat ik dan ook nog doe, en dan begint ze te zeuren dat ze er terug uit wil...tja dat pakte niet meer, en heeft ze heel de winkel bijeengebruld. En iedereen maar medelijdend staren naar dat verwaarloosde stakkertje dat genegeerd werd door de mama)

Ze test ook echt uit. Dat met die kar was al een voorbeeld. Ander voorbeeldje. Ik zet de melk op tafel als we gaan eten, en ze vraagt achter fruitsap. Ok. Maar als de fruitsap op tafel staat, vraagt ze terug achter melk. En dan is ze verbaasd dat ik dat niet terug omwissel!

Amelie haar uittestperiode was er ook eentje om U tegen te zeggen (en ze is nog altijd niet volledig getemd), maar ze deed het op een heel andere manier. Maar Pauline haar manier vreet ook energie, en bezorgt me hoofdpijn. Zeker omdat het dus echt constant is, ze laat geen 2 minuten onbenut zonder zeuren...

Kinderen, wat kan het soms toch verrassend frustrerend zijn...

Of hoe goed het eens kan doen om hier een beetje te komen zeuren (over zeuren...)