woensdag 5 november 2008

al fietsend afzien

Doordat Pauline in de gips gezeten heeft, en daarna nog een hele tijd moeilijk kon stappen, ging ik ofwel met de auto naar school, zodat ik de buggy mee kon nemen, ofwel te voet met de bugy dus. (We mogen tot aan het klasje gaan, en ik had er geen zin in om ze de hele tijd te dragen, dus de buggy moest mee, en dat lukt met de fiets dus niet ;))

Maar nu stapt Pauline bijna terug helemaal zoals ze voordien stapte (als je goed merkt, zie je dat ze nog een beetje trekt met haar voetje, maar het stappen lukt echt al veel vlotter, zodat de buggy voor haar weer taboe is)

Dus gisteren dacht ik nog maar eens met de fiets te gaan. De meisjes supercontent, en ze wilden allebei in de fietskar (meestal gaat er eentje in de fietsstoel).
Ik ben dus net niet gestorven he...ik geraakte amper vooruit en volledig buiten adem kwam ik aan school aan. Ai ai, een kleine 2 maand niet meer met fietskar gefietst en 't is om zeep. Nu ben ik eentje die niet graag opgeeft, en bij het halen van Amelie, stond ik daar terug met fietskar (en Pauline ;)). Eentje in de fietsstoel, eentje in de fietskar en het lukte al weer iets beter.

Vandaag weer met het nodige gepuf en gezweet met de fiets naar school. Ook deze middag terug met de fiets gaan halen. Toen ik zo ongeveer halverwege mijn lijdensweg was, stopte er een auto. 'had jij een knuffel bij'. 'ja'.
'een aap?' 'ja' (ik voelde het al aankomen)
'ja die ligt een heel stuk terug op het fietspad.
*zucht*
Pauline had er niks beter op gevonden dan aap uit de fietskar te zwieren (ze was een beetje boos omdat zij in het stoeltje wilde, en het haar beurt niet was) en mama had dat natuurlijk niet gemerkt.

Maar alé, we zijn thuisgeraakt, en we hadden alles bij!

1 opmerking:

Lieze zei

Wij doen altijd het 'zeil' dicht, zodat er geen rondvliegende objecten vermist kunnen raken. ;-)