Janbibejan: wat er voorafging...

Een tijdje geleden ben ik bij Babs naar een janbibejan-demonstratie geweest. Janbibejan, houten speelgoed voor de allerkleinsten tot volwassen die nog eens graag wat spelen :) (voel ik mij nu aangesproken? :D) Hiervoor wilde ik ook wel eens gastvrouw zijn, en gisteren was het dan zover.

Natuurlijk begonnen er de dag zelf en de dag voordien heel wat mensen af te zeggen...blijkbaar gebeurt dat altijd, maar daar had bibi geen rekening mee gehouden. Gelukkig zijn er ook altijd van die lieverds die wel komen, en leek het erop dat we met een klein maar fijn groepje gingen zijn.

Stipt om 19 u was de demonstratrice daar. Nadat ze uitgebreid onze meisjes had bewonderd, begon ze het speelgoed binnen te halen en klaar te zetten. Amelie wist niet waar ze het had, zoveel speelgoed...en ze mocht er zelfs mee spelen. Een autootje in de zetel, geen probleem, daar kruipt ze ook wel op. Ze wist niet waar ze moest beginnen met spelen.

Om 10 na 7 kwam Diane binnendraven, enorm gehaast, in de overtuiging dat het om half 7 al begon. Dat is meteen ook een manier om zeker op tijd te komen. Om half 8 kwam Babs aan, zij kwam alvast wat helpen met het speelgoed mooi uit te stallen. (ja want ik had het wel weer allemaal mooi geregeld, maar om half 8 is het mamamelktijd voor Paulinetje, dus ik moest toekijken vanuit de zetel) Werner was ondertussen met Amelie richting badkamer vertrokken, zodat het speelgoed niet de hele tijd van punt A naar punt B zou versast worden.

Pauline vond het superinteressant, al die mensen rondom haar, zodat de borst plots erg weinig aantrekkingskracht had. Haar meest charmante glimlach haalde ze boven en ze kronkelde zich in alle bochten om maar zeker niemand te missen die binnenkwam. Af en toe lukte het me om haar aandacht nog eens richting borst te vestigen, maar niet voor lang hoor, toen moest ze zeker nog eens rondkijken of er nog iemand binnengekomen was en naar wie ze nog allemaal kon glimlachen. Toen het me duidelijk werd, dat ze precies toch niet zo erg veel honger had, heb ik haar maar laten verder doen met haar charme-offensief.

Amelie was ondertussen gewassen, had haar flesje gehad, en kwam tegen iedereen nog 'dada' zeggen. Doodserieus. Geen idee wat er allemaal aan de hand was. Wat een flinke meid, ons Amelie. Ze slaapt in de kamer naast 'de kamer vol speelgoed en gebabbel' en toch hebben we haar niet meer gehoord. Ze is fijn meteen in slaap gevallen.

Pauline daarentegen vond het minder leuk dat ze afscheid moest nemen van alle aandacht, en zij heeft nog wel eventjes geweend toen we haar in bed gelegd hadden. Ik had een afspraak met Werner: als de kindjes slapen, mocht hij de vrouwendrukte ontlopen :D, maar dankzij Pauline heeft hij nog even kunnen meegenieten van de demonstratie.

Maar toen de kindjes in bed geplaceerd waren, en iedereen had een plaatsje gevonden, konden we er aan beginnen!