mijn dekentje

Deze nacht om 4 u groot orkest vanuit Amelie haar kamer. Normaal als er iets is, begint ze zo wat te zeuren, maar nu was het echt groot verdriet, dus toch maar gauw polshoogte nemen, om te zien welke grote ramp plaatsvond op haar kamer.

Werner was er trouwens ook van wakker geworden, maar gaf de eer toch aan mij. Lief he. Meestal geeft hij het excuus 'ik heb da helemaal nie gehoord', maar dat ging deze keer niet op. Maar soit, het was toch la mama die weer naar beneden hobbelde ;).

Amelie ligt mooi onder haar dekentje. 'wat is er, meisje?' 'Mijn dekentje ligt niet goehoed'. Ik zie daar niks aan, OK, als je heel hard kijkt, zie je dat het misschien zo'n millimeterke naar beneden ligt. Eum daarom het groot verdriet? Eens aan haar deken getrokken (en haar eraan herinnerd dat ze daarom niet hoeft te wenen en gewoon rustig braafjes en zonder lawaai en zonder mama wakker te maken mag verder slapen :D)


Slaapwel.