maandag 15 januari 2007

het fietstochtje van de papa

Amelie vroeg er al een tijdje achter: 'fiet fiet'. Het was inderdaad alweer een hele tijd geleden dat we nog met dochterlief waren gaan fietsen. Gisteren wilde papa persé een frisse neus gaan halen, dus leek me dat wel het moment voor een mooi papa-dochtermoment en raadde ik hem aan eens met Amelie te gaan fietsen (en wat heeft mama ondertussen gedaan: hetzelfde als Pauline: een heerlijk dutje. Moet ook eens kunnen he)

Dus Amelie volledig ingepakt, dikke jas, handschoenen, muts, sjaal...om tot de ontdekking te komen dat de band van papa's fiets zo plat was als een band maar plat kan zijn. Band gauw opgepompt, Amelie in haar fietsstoeltje en hupsakee, weg waren ze. Pauline en ik hebben ze nog uitgewuifd, om dan richting bed te verdwijnen. Papa vertrekt richting oma en opa, om een beetje voor aankomst terug platte band te hebben. Gelukkig was het niet ver meer, en met de fiets aan de hand is hij tot ginder gewandeld.

Op de terugtocht beslist papa zich te versterken met een fietspomp, voor eventuele verdere ongemakken. Niet veel verder is het onheil al geschied. Platte band. Papa begint vol goede moed te pompen, om dan ook nog tot de ontdekking te komen dat de handschoentjes van Amelie foetsie zijn. Met zo'n krakkemikkige band ziet hij het echter niet zitten om die terug te gaan zoeken, dus het ritje wordt verder gezet zonder handschoentjes van Amelie. Nog wat verder, weer platte band (sorry, papa, ik kan het niet laten, maar ik ben nu toch een beetje aan het lachen...). Hij beslist om ons Amelie ook nog eens te bekijken, en dan ziet hij dat de muts ook ribbedebie is (ik lig nog net niet op de grond van het lachen). Bijna thuis, dus na de band nog maar eens opgepompt te hebben, rijdt hij naar huis, zwiert Amelie de auto in (mama en Pauline hebben geen idee van dit avontuur, liggen nog steeds zalig te ronken), en begint aan zijn zoektocht achter muts en handschoenen. En jawel, hij heeft ze bemachtigd. En dat was dan meteen het einde van hun avontuur.

Papa is namiddag meteen een nieuwe binnen- en buitenband gaan halen :D. Was het nog niet duidelijk dat de band lichtjes verduurd was?

Tenslotte toch nog één opmerking. Hiermee heeft een man nogmaals bewezen dat hij maar één ding tegelijk kan. Als ik met Amelie ga fietsen, bekijk ik haar toch ook vanuit de zijhoeken van mijn oog, en als ze dan iets wil wegzwieren, ben ik haar te snel af en heb ik het reeds in mijn handen bemachtigd!

Maar Amelie heeft op haar manier genoten van het fietstochtje. En de papa toch ook, denk ik (gniffel)

3 opmerkingen:

Anoniem zei

...Als je maar één ding tegelijk kan, hebben anderen (inclusief mezelf bij het herlezen van ons avontuur) daar toch maar profijt van door zich een breuk te lachen om niet meer van bij te komen :)

Tucana's Dream zei

Ik lig hier plat van het lachen!!!
Dat is dus een verhaal dat ik kzou kunnen vertellen over manlief :lol::lol::lol:

Anoniem zei

Ik heb hier ook wel smakelijk zitten lachen moet ik zeggen!Sorry Werner!
Maar geef toe al een geluk dat het zo gelopen is want wat moet je in hemelsnaam schrijven over een saai doodgewoon fietstochtje! En Lieke zal er wel van genoten hebben he!

En mama en Pientje ook van het dutje hopelijk!
Groetjes uit de bergen