zondag 21 januari 2007

zeurmiekes op bezoek

Aangezien Babs op de janbibejan-demonstratie iets bij ons vergeten was, en de verbouwingen weer voor de nodige geluidsoverlast gingen zorgen, was dit een mooie reden om op zaterdagvoormiddag richting Babs te rijden. Langzaam de autosnelweg afgebold, zodat Paulinetje toch zeker voldoende lang een dutje in de auto deed.

Bij aankomst haal ik eerst Lieke uit de auto, en 'drop' haar bij Babs aan de voordeur. Met lichtjes gezeur, maar zolang ze mij ziet, is er niks al te erg aan de hand. Dan Pientje mee, en we doen een poging om binnen te geraken. Niet zo evident, met Amelie hangend aan mijn benen die liever geen centimeter verzet. We krijgen net de deur achter ons toegedaan en ze verzet geen centimeter meer. Pascal, ventje van Babs, wordt benoemd als onze persoonlijke butler (sorry Pascal ;)) en zijn eerste opdracht is de relax zoeken. Pientje in de relax, en dan deurplakkertje Amelie op de schoot. Pauline keek en zag dat het niet goed was. Ook bij mama op de schoot.
Michiel amuseert zich ondertussen te pletter, vrolijk rondkruipend tussen het speelgoed.

Amelie begint langzaam een beetje te ontdooien en ontdekt een puzzel van 'bumbaaaaaaaaaaaaaa!' Ik zet me samen met Pauline mee op de speelmat, en ook zij ontdekt even de vreugden van andersmans speelgoed. Helaas maar voor even.

Dan maar tijd voor een melkje. Amelie ontdekt ook de keuken met al zijn lekkers (en tissues op de vensterbank, die ze 1 voor 1 begint uit te proberen, tot we de tissues verwijderen). Soep weigert ze resoluut, maar een beschuitje kan er altijd in. En spaghetti natuurlijk ook. Pauline wil op mama haar schoot blijven zitten, tot Michiel erg moe wordt en een dutje gaat doen. In dat hangstoeltje wil ze ook wel even zitten. En dan ontdekt ze...Pascal! Blijkbaar vindt ze het wel een lief en knap ventje en laat haar charmantste glimlach zien en verliest hem niet meer uit het oog. (Het grappige is dat Amelie op die leeftijd ook ontzettend 'verliefd' was op Pascal, die liefde is nu ondertussen voorbij)

Pauline is ondertussen echt wel moe, en ze mag het wiegje van Michiel lenen, het wiegje is zeker nog ruim genoeg voor haar. Michiel ligt ondertussen zalig te soezen op zijn kamertje. Maar wat er haar precies niet aanstond, is niet duidelijk, maar één ding was zeker. slapen deed ze niet! Amelie kreeg ondertussen ook wel zin om zeurderig en hangerig te doen. Dus het was gezellig daar met die 2 zeurmiekes van mij. Wonder boven wonder slaapt Michiel erdoor. Na een half uur vind ik het welletjes geweest (ik ben ondertussen Pauline al eens een troostende schouder gaan bieden, maar helaas helaas...), schraap ik al mijn spulletjes bijeen, de 2 zeurmiekes in de auto en maar terug naar huis...Amelie valt als een blok in slaap in de auto, maar Pauline..blijft wakker. Ze is nochtans doodmoe, want ze wrijft ontzettend veel in haar oogjes. Zij wacht echter haar eigen vertrouwde bedje af...(5 minuutjes nadat wij vertrokken zijn, is Michiel wakker geworden. Van de stilte? :D)

Kort samengevat: het bezoekje was een succes :s Volgende keer beter!

1 opmerking:

Anoniem zei

Tja, Fieke, het kunnen niet altijd modeldochtertjes zijn hé...

Laten we het positief afronden: je bent er even uit geweest en Michiel vond het geweldig om tussen de meiden te spelen...

Je bent altijd welkom als je het nog eens ziet zitten hoor!