ai ai aikea

We hadden een kapstokske nodig. En een bakske om de kinderboekjes in te steken, want waar het nu in zit, puilt uit. Het ideale excuus dus om richting ikea te rijden! Na wat gefleem bij mijn ventje, kreeg ik hem zelfs zo ver dat hij mee wou op zaterdagnamiddag. Kindjes mochten naar de grootouders (zo gek zijn we nog net niet, haha) en zo werd het nog eens een uitstapje onder ons.

We wilden een heel simpel houten bakske voor de boekjes in te steken (tis ook allemaal tijdelijk he) en we vonden al snel ons ding. Maar daar zat zo geen kaarteke bij waar het ligt in het magazijn, maar wel de uitleg dat het in de afdeling 'opbergen' lag. Niks ingepakt te vinden, dus bedacht ik me maar dat we het bakske zo mochten meenemen. Werner vond het een beetje verdacht, maar we namen het toch maar mee!

Dan op zoek naar een kapstokske en ook daar vonden we meteen ons goesting.

Even de ogen gesloten toen we kinderland voorbij wandelden, en hiep hiep hoera, we hadden helemaal niks extra mee als de 2 dingen die we nodig hadden.

Dan de lange rij trotseren aan de kassa (en ja we kozen weer de verkeerde) en daar stonden we dan met ons bakske en ons kapstokske. Wij gaan altijd in Hognoul naar de ikea, omdat dat het dichtste bij is, maar daar klappen ze dus frans. En madam aan de kassa kende geen woord vlaams natuurlijk. Maar het bakske mocht nie mee, want het was une modèle de exposition. Daar stonden we dan, met alleen ons kapstokske, want we kregen het toch nie uitgelegd da we da nog even wilden gaan zoeken.

Werner ging het kapstokske in de auto leggen, en ik ging al op zoek naar het juste ingepakte bakske. (we hadden niet meer zoveel tijd, want we moesten op tijd terug zijn voor de kinnekes te gaan halen, en we moesten nog uit eten gaan!)
Ik nam Werner zijne GSM mee, en hij ging de mijne dan uit de auto halen, zodat we elkaar wel terug zouden vinden in het grote ikea-land.

Dus ikke heel da ding weer door om dan te ontdekken da er op het ander verdiep ook nog een afdeling 'opbergen' is (hoe maken ze het moeilijk?) en jawel na een beetje zoeken (en heel veel gepuf en gezweet) vind ik ons bakske in de juiste verpakking! Ik besluit alvast naar Werner te bellen dat em zich gereed mag zetten aan de kassa (ik heb geen geld bij of niks), kom ik toch wel op mijn antwoordapparaat uit, zeker? (nog wat meer zweten, haha)

Daar sta ik dan, zonder geld of iets. En schrik da Werner mij levend gaat villen, want hij klaagt altijd da mijne GSM zo veel plat is...ai ai ai toch.

Mijn bakske daar ergens neergezwiept, de kassa's voorbijgewandeld en naar den oto. Ik redeneer dat hij daar dan wel zou wachten. Nee hij redeneert zo niet. En nu? Terug de kassa's voorbijgeglipt...en wonder boven wonder zie ik daar een lief venteke heel ijverig naar zijn vrouwtje zoeken. Ik spring net niet op hem, en zo keren we gezellig terug naar huis mét bakske!!!!

Volgens mij kan dit alleen maar ons overkomen. Maar dat maakt het leven spannend!