hè

Op het einde van een zin zeg ik nogal eens vaak hè. (zelfs als ik schrijf, heb ik gemerkt :o)

Papa doet dat ook al eens.

En ons Amelie, die heeft dat natuurlijk mooi overgenomen. Al doet zij het echt wel heel opvallend. Zinnetje...en dan superluid en lekker lang laten aanslepen Hèèèèèèèèè.

't Valt een beetje op. Papa had dus het sublieme idee om dat niet meer te zeggen op het einde van onze zinnen.

Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, HE? 't Lukt me nog niet zo goed, denk ik.

Al klinkt 'hè' nog altijd beter dan het Westvlaamse 'wi'. *grijns*